10
verstand vertelt hem dat het onzin is. Zou de oude Simon het dan
niet al veel eerder ontdekt hebben? Maar die gedachte bant Folcmar
uit z’n hoofd. Soms is het dwaas, je verstand te gebruiken. Het is,
hoe dan ook, een boodschap van degene die hem te vondeling heeft
gelegd.
En met de houten bal stijf in de handen geklemd, valt Folcmar in
slaap.
Om vier uur in de nacht is er meer licht in het klooster. Licht van
flakkerende lampjes. Bijna geruisloos begeven de kruisbroeders
zich op hun nachtsloffen naar de kapel. Het is immers tijd voor de
metten, de gebeden en gezangen in de nacht. Folcmar hoort het
kapelklokje niet klepperen en niemand maakt hem deze keer wak-
ker.
Pas bij het luiden voor de priem, het koorgebed van zes uur in de
morgen, ontwaakt hij. Zo onopvallend mogelijk bekijkt hij de hal-
ve bal. Geen geheime vakjes, geen veelbelovende naad te zien. Hij
wikkelt de bal in het zachte doekje en stopt dat bij zich. Huiverend
slaat hij z’n mantel om zich heen en volgt de stoet schimmen op
weg naar de kapel. Hij is de jongste novice en moet dus de rij slui-
ten. De kapel staat zoals bij de meeste kloosters aan de noordkant.
Onder de gebeden in de kloosterkerk dwalen zijn gedachten af naar
de houten bal. Hij schrikt op als de prior, de kloosteroverste, de
kruisheren vertelt van het overlijden van broeder Simon. Het is dus
echt waar. Terwijl het gregoriaanse gezang van het kloosterkoor
weergalmt tegen de gewelven, huilt Folcmar om zijn oude vriend.
Psalm 1 is het: Beatus vir, ‘gelukkig is de man’, een psalm die met
de priem heel vaak gezongen wordt. Zou broeder Simon dat nu
ook zingen?
Na de priem volgt de dagelijkse vergadering in de kapittelzaal.
Onder de waakzame blik van prior Ludolphus wordt er niet gespro-
ken. De prior is trots op de strenge tucht in het Sint Agathaklooster.
Bijna alle monnikenorden nemen het niet meer zo nauw met de
vroeger zo strenge regels.
‘In de meeste kloosters is het een heidense bende. In mijn klooster
