16
sol-ve pol-lu-ti
la-bi-i-re-a-tum
san-cte Io-an-nes.
‘Dinther, lees dit voor.’
Haperend en struikelend over zijn tong brabbelt Dinther zo ondui-
delijk mogelijk de Latijnse woorden. Zo hoopt hij het minste com-
mentaar te krijgen. Folcmar voelt medelijden met hem. Altijd wan-
neer Dinther Latijn moet lezen, krijgt hij een knalrood hoofd en
gaat rare bekken trekken als een vuurspuwer op een dorpsplein.
‘Geryt, vertalen!’
Zonder een tel te aarzelen klinkt de gladde stem van magister
Johannes’ lieveling:
Opdat uw dienaren vrijelijk
de roem van uw daden
kunnen doen weerklinken,
vergeef de schuld van
hun bezoedelde lippen,
heilige Johannes.
Magister Johannes knikt goedkeurend. Ze moeten het daarna tege-
lijk voorlezen en natuurlijk klinkt de heldere stem van Geryt bazig
boven alles uit. Folcmar schuift zenuwachtig heen en weer, Als hij
nu maar de volgende opdracht krijgt ... De magister knikt naar
Wolbert. ‘Vertel eens, waarom is dit lied zo belangrijk?’ Folcmar
kucht gespannen en dat levert hem een misprijzende blik op van de
leermeester.
‘Ut re mi fa sol la gebruiken we als toontrappen die in ons geheu-
gen moeten worden geprent,’ dreunt Wolbert slaafs op.
‘Goed, goed. Nu Folcmar, onze jongste novice. Zing de hymne van
Johannes maar eens voor!’
Onzeker en zachtjes zingt Folcmar. Het hoofd van de magister
schudt af keurend op de dunne hals en onbarmhartig klinkt z’n oor-
deel: ‘Ik denk dat pater Simon je beter op de boerderij had kunnen
