het raam om met zijn snuit Shaw een natte por in zijn bovenbeen
te geven.
‘Ik weet het. Het is het niet waard om in het verleden te leven.
Misschien keren we binnenkort terug naar de Verenigde Staten, en
kopen we een boot en een paar grote biefstukken.’
Axel negeerde de opmerking en stak zijn kop weer uit het open
raam, de regendruppels die met een zacht geruis neervielen van zich
afschuddend. Shaw manoeuvreerde over de kronkelende weg die
gelukkig met grind bedekt was. De motor kreunde protesterend
terwijl hij de steile helling op reed.
De geur was het eerste wat hem bereikte. Een mengeling van
brandstof en iets wat veel angstaanjagender was. De scherpe geur
van een net afgevuurd wapen.
Het haar van Axels nekvel stond recht overeind, alsof het onder
stroom stond. Shaw was meer verontrust door het feit dat Otto’s
Jeep aan de kant van de weg stond.
Hij sprong uit zijn truck en rende ernaartoe. Leeg. Het nare voor-
gevoel werd sterker.
Axel negeerde de Jeep. Hij ging ervandoor en stoof de helling op,
zijn lange herderspoten wonnen het al snel van zijn baas en in een
ogenblik was hij uit het zicht verdwenen.
‘Axel, hier,’ riep Shaw, zonder effect.
Shaw haastte zich terug naar de truck en haalde vanonder de stoel
een mes tevoorschijn. Hij stak het achter zijn riem voor hij achter
de hond aan de heuvel op rende.
Ondanks de regen was hij al snel bedekt met zweet, en boven het
geruis van de spetterende druppels ving hij een geluid op. Hij
hield stil om te luisteren. Opnieuw hoorde hij niets dan de regen
die tegen de bladeren sloeg en zijn eigen zware ademhaling. De
stilte kalmeerde hem niet, maar schalde als een onnatuurlijk alarm,
van alles ontdaan, zelfs van het gekrijs van de altijd aanwezige
oerwoudvogels.
Met bonzend hart rende hij over de weg omhoog. Toen hij het
9
1,2,3,4,5,6,7,8 10,11,12,13