Pagina 10 - Vuur in de jungle

hoogste punt bereikt had, zag hij aanvankelijk niets ongebruike-
lijks... totdat zijn blik naar het wegdek gleed. Diepe sporen in de
modder vertelden het verhaal en hij rende naar de kant van de weg.
Hij keek naar beneden en zag de zwaar beschadigde overblijfselen
van een kippenbus, een van de vele gammele schoolbussen die
alles vervoerden van personen tot pluimvee. Halverwege het ravijn
strekte het metalen frame zich uit als een stervend dier, ingeklemd
tussen uitstekende rotsen. In de weinige ramen die nog intact waren,
waren kogelgaten te zien. Hij nam de boomgrens in zich op, de
rotsen erboven, en de verwarde struiken eronder. De schutter was
er al lang vandoor.
Afgrijzen welde in hem op. Shaw beschouwde zichzelf niet als
iemand met veel inbeeldingsvermogen, maar het scenario speelde
zich voor zijn ogen af, en hij kromp ineen om de gebroken lichamen,
het gekreun van de stervenden, of erger nog, de allesomvattende
stilte die hem zou kunnen begroeten in de verwoeste bus.
Hij begon de helling af te dalen, maar hield na een paar stappen
stil. De politie zou binnen enkele minuten arriveren, hij kon hen
aan horen komen. Het was beter om bij alles waar de autoriteiten
bij betrokken waren vandaan te blijven. De ellenlange verklaringen
die men zou eisen, het geld dat waarschijnlijk van eigenaar zou
moeten worden verwisseld om de ondervraging te beëindigen.
Otto zou dezelfde beslissing hebben genomen. Voor Guatemalaanse
begrippen was hij welgesteld, maar hij zat op zijn geld. En hij had
niets op met de politie.
‘Axel!’ schreeuwde hij. Ergens in het dikke groen van de bomen
klonk geblaf als antwoord. Hij vroeg zich af waar de hond achteraan
gegaan was. Modder plakte aan zijn laarzen toen hij opnieuw een
stap richting de bus zette. Voor de tweede keer stopte hij.
Laat het aan de politie over, sprak hij tegen zichzelf, of aan de
almachtige zendelingen die naar deze uithoek van de jungle kwa-
men om hun licht in de duisternis te schijnen, of wat ze dan ook
deden mochten.
10