12
Ze lacht en verschillende jongemannen kijken nu naar haar. Naar
hen.
‘Jij natuurlijk!’
‘Ik een reli ...’ Hij voelt zijn wangen rood worden, maar gelukkig is
de heer van Anglure zuinig met kaarsen en toortsen.
Een relikwie is een stukje van een heilige, dat weet iedereen. Of
gewoon een heilig voorwerp. Hè, ze bedoelt natuurlijk het Ware
Kruis. Hij reageert alleen zo onnozel door die ogen van Celeste.
Ze legt haar hand op zijn onderarm en zegt gedempt: ‘Niet kijken,
maar Gaucher houdt ons in de gaten.’
Hij kan het niet laten en moet kijken. Aan de overkant van de tafel
zit Gaucher, de oudste zoon van heer Thibaut van Anglure. Hij zal
later het landgoed erven. Of later, misschien wel snel als Thibaut
zo blijft eten. Pech dat Gaucher de erfgenaam is, want zijn jongere
broer Ogier zou veel geschikter zijn. Dat vindt iedereen, van keu-
kenmeid tot boer.
Als een enorme pad hangt Gaucher boven zijn houten bord. Hij
heeft brede schouders en het ronde hoofd zit meteen op zijn schou-
ders geplakt. Gaucher lijkt veel ouder dan zeventien jaren en zijn
buik heeft bijna dezelfde omvang als die van zijn vader. Maar Thi-
baut was onvermoeibaar in zijn goede jaren, winnaar van menig
toernooi en een behendig jager. Helaas is de eetlust sterker dan zijn
moed en trots. Onvoorstelbare hoeveelheden vlees werkt hij ook
nu achter zijn kiezen.
In één opzicht is Gaucher zijn vader de baas. Gaucher is sluw en
slim, zijn ogen peilen vol achterdocht de mensen aan tafel. Zijn
tong is scherp als de oostenwind in januari. Hij verzamelt roddels
en nieuwtjes als een eekhoorn nootjes. Eekhoorns vergeten wel
eens een voorraadplek, maar Gaucher onthoudt alles tot het van
pas komt.
Nu kleven zijn donkere ogen aan Lothar. Die doet alsof hij niets
merkt, maar dat is moeilijk.
Celeste giechelt en zegt: ‘Hij houdt ons in de gaten.’
Alweer zegt ze ‘ons’ en dat geeft hem een fijn gevoel. Gemaakt
onverschillig haalt Lothar zijn schouders op. Celeste schuift naar
