15
Heer Thibaut knikt opgelucht.
Briand van Anjou grijnst breed. ‘Dat begrijp ik en we zullen ook
grotere burchten bezoeken. Maar er is nog een reden dat we hier
zijn. Wij ...’
Plotseling kreunt heer Thibaut en rinkelend valt zijn mes op de
vloer. Hij stoot een beker omver en de rode wijn vloeit als bloed
over de tafel. De kasteelheer grijpt naar zijn maag en het zweet
parelt op zijn voorhoofd. Hij buigt opzij en braakt luidruchtig.
‘Daar komen de fazanten en duiven zomaar weer terugvliegen,’
fluistert Lothar.
Celestes heldere lach klinkt boven het gesteun van de ridder uit.
Met de mouw van zijn vlekkerige tuniek veegt de heer wat gele
klodders van zijn kin.
‘Jij daar, ren naar die ouwe toverheks van je en zeg dat ik iets nodig
heb tegen de pijn. Mijn buik, maar ook mijn armen en benen ste-
ken alsof de heidenen er scherpe naalden in prikken. Ga!’ hijgt heer
Thibaut.
Lothar verroert zich niet. Met die ouwe toverheks bedoelt de kas-
teelheer oma Lasalle, maar natuurlijk is ze geen heks. Hij wist niet
dat Thibaut ook zo over haar dacht.
Voetstappen achter hem en harde vingers knijpen in zijn schouder.
De wapenmeester snauwt: ‘Hoor je het niet? Haal de droede!’
De droede, zo noemen veel mensen haar. Droede is nog een soort
eretitel, al heeft het iets met toveren te maken. Goed, hij zal gaan,
al weet hij haar antwoord. Lothar slingert zijn linkerbeen over de
zitbank en loopt naar de deur. Als hij de trap af gaat, kan hij over de
binnenplaats naar de poort. Buiten is het bijna donker en de regen
ruist nog steeds. Toch hangt de frisse geur van het voorjaar in de
lucht en op het dak van het poorthuis fluit een merel zijn heldere
lied.
Fijn dat de winter voorbij is, de marskramers en troubadours kun-
nen weer reizen. De grote jaarmarkt van Champagne zal weer
georganiseerd worden. Ook de tijd van toernooien zal aanbreken.
Ogier zal wel meedoen en zelfs die onhandige Gaucher mag op een
paard klauteren en gaatjes in de lucht prikken met zijn lans.
