15
Hij sloot zijn ogen om zijn bezorgdheid om Lea en de politiek
te onderdrukken, om zijn hoofd leeg te maken. Dit was niet het
moment om een discussie met zichzelf te voeren over zaken waar
hij geen controle over had.
Hij zou zich richten op het houtsnijwerk dat hij voor Kerst aan het
maken was, thuis op z’n werkbank. Hout was iets waarop hij kon
vertrouwen. Net voordat hij opgeroepen was, had hij het laatste
schaapje uit het hout gesneden. Hij dacht aan de geurige houtkrul-
len, en aan Lea die de houten figuren zou verven. Ja, iets met een
tint van oker zou diepte toevoegen, dimensie creëren. Zijn vrouw
had er gevoel voor. Een hobby die ze samen deelden.
Friedrich berekende de kosten van het pigment en de kleurmengsels
die ze voor de hele set nodig zou hebben, toen een scherp geklik
van schoenhakken op de gepolijste tegelvloer hem afleidde. Haar
parfum ging haar voor. Hij opende zijn ogen en het voelde alsof
hij in een andere wereld terecht was gekomen. Er was iets in het
gezicht van de vrouw wat hem angstaanjagend bekend voorkwam,
maar de gedaanteverwisseling maakte haar onherkenbaar.
Verbluffend. Hij zou haar omschrijven als verbluffend. Ze had de-
zelfde lengte. Haar ogen waren van hetzelfde heldere blauw. Haar
haar hetzelfde goud, maar niet in vlechten om haar hoofd gebon-
den, zoals een uur geleden. Haar lokken hingen los, in golvende
krullen, zo zacht dat ze bijna glansden. Ze droeg genaaide kousen
in de kleur van haar huid en smalle schoenen met hoge hakken die,
toen ze stilhield en zich half omdraaide richting de deur, haar slanke
enkels benadrukten en haar gespierde kuiten goed lieten uitkomen.
Dat alles merkte hij op voordat hij het saffierblauwe mantelpakje
met ceintuur in zich opnam, goed gesneden en nauwsluitend. Hij
sloot zijn ogen en opende ze opnieuw. Maar ze was er nog steeds,
en ze kwam dichterbij.
De dunne man van middelbare leeftijd die naast haar liep, ging
voor haar staan en blokkeerde zijn gezichtsveld. ‘
Entschuldigung,
moeten we hier wachten op dr. Verschuer?’
