12
onderzochten haar dagelijks, intiem en grondig. Lea durfde niet
opnieuw te weigeren.
Ze schoof heen en weer op haar stoel. Friedrich lachte naar haar,
kneep bemoedigend in haar hand. Lea ademde diep in en leunde
achterover tegen de muur.
Nu was ze getrouwd, bijna achttien maanden, en hoewel ze het
rituele onderzoek vreesde, hoopte ze dat ze haar konden vertellen
waarom ze niet in staat was om zwanger te worden. Er was geen
duidelijke reden voor, en zij en Friedrich wilden wanhopig graag een
kind, meerdere kinderen. Ze sloot haar ogen en opnieuw smeekte
ze in stilte om genade, om de opening van haar baarmoeder.
Haar man sloeg zijn arm om haar heen en wreef de spanning uit
haar rug. Zijn handen waren de sterke, ruwe handen van een hout-
bewerker – groot en gevoelig voor de nuances van hout, en zelfs
nog gevoeliger voor haar behoeften, haar emoties, elke ademhaling
die ze deed. Wat hield ze van hem! Wat miste ze hem wanneer hij
gestationeerd was bij de eerste bergdivisie. Het deed er niet toe dat
de barakken aan de rand van hun eigen Oberammergau lagen. Wat
was ze bang dat hij op een van de missies van de Führer gestuurd
zou worden om meer ‘levensruimte’ voor het
volk
te verwerven.
Wat was ze bang dat hij op zou houden van haar te houden.
De deur van de onderzoekkamer ging open.
‘Dr. Mengele!’ Ze herinnerde hem van twee jaar geleden. Ze zou
deze arts niet gekozen hebben, hoewel ze niet precies kon zeggen
waarom. De onderzoeken waren in wezen allemaal hetzelfde, wie
ze ook verrichtte. Het was slechts een gevoel, en hadden ze haar
niet ontelbare keren verteld op haar gevoel te vertrouwen, op haar
instincten? Ze waren niet te vertrouwen en zouden haar misleiden.
Zowel haar instincten als zijzelf waren niet te vertrouwen.
‘Mag ik met mijn vrouw meekomen, Herr Doktor?’ Friedrich
stond aan haar zijde. Lea voelde de kracht van haar man in haar
rugwervels vloeien.
‘Tijdens het onderzoek?’ Dr. Mengele trok geamuseerd zijn wenk-
