7
Rachel Kramer liet haar linnen servet op de provocerende kop van
de morgenkrant vallen: ‘Wetenschapper uit Cold Spring Harbor
sluit verdrag met Hitler.’ Ze keek op en dwong zichzelf om on-
schuldig te glimlachen toen haar vader de statige ontbijtkamer
binnen kwam lopen.
‘Je hoeft geen moeite te doen om het te verbergen.’ Zijn ogen,
bloeddoorlopen en licht beschuldigend, ontmoetten die van haar
terwijl hij plaatsnam op zijn stoel aan het hoofd van de gepolijste
mahoniehouten tafel.
Rachel wierp een blik op het stoïcijnse gezicht van hun butler die
de koffie van haar vader inschonk, en verwoordde haar opmerking
toen voorzichtig: ‘Het is uiteraard niet waar.’
‘Een verdrag met Hitler? Jij gelooft het geraaskal van die manische
persmuskiet Young?’ schamperde hij. ‘Kom nou, Rachel,’ hij trok
zijn servet uit de ring, ‘jij weet toch wel beter?’
‘Natuurlijk, vader. Maar ik wil begrijpen ...’
‘Daarom is deze reis van essentieel belang. Je zult zelf gaan inzien
dat die buitenlandse correspondenten overdrijven, ongetwijfeld om
Amerikaanse kranten te verkopen, maar ten koste van internationale
betrekkingen en goede mannen die belangrijk werk verrichten.’
Ze was dan misschien onervaren en nog maar net afgestudeerd,
maar ze liet zich niet afschepen. ‘Hij beweert ook dat Hitler Polen
ervan beschuldigt de vrede in Europa te verstoren, dat hij hun
de schuld geeft van een dreigende oorlog, en op deze manier een
list beraamt om een invasie te rechtvaardigen. Als dat waar is, als
hij Polen daadwerkelijk aan zou vallen, dan kunt u hem echt niet
