9
lindeboom die de belangrijkste verbindingsweg had gesierd, was
van zijn wortels gerukt en vervangen door stalen palen waaraan
zes meter lange bloedrode vaandels hingen met zwarte swastika’s
op witte cirkels.
‘Het is niet nodig om te piekeren. Het zal nu niet lang meer duren.
Het onderzoek zal snel voorbij zijn. Je hebt de laatste keer gemist,
dus je moet geen bezwaar aantekenen als het deze keer wat langer
duurt.’ Haar vader, zijn haar werd met de minuut dunner, glim-
lachte afwezig, bevochtigde zijn lippen en kneep ze samen. ‘We
zullen niet aangehouden worden.’
Ze dwong haar vingers om stil in haar schoot te liggen. Zijn
overdreven verzekering bood weinig troost. Waarom had ze ooit
toestemming gegeven voor dat gehate tweejaarlijkse lichamelijk
onderzoek, uitgevoerd door artsen die ze verafschuwde, en dat ook
nog eens in Duitsland?
Nou ja ... ze kon het ook wel een beetje begrijpen. Rachel zuchtte
hoorbaar en wierp een blik op de te magere, egocentrische man
naast haar. Het was omdat hij erop gestaan had, omdat ze ruzie
hadden gemaakt zoals nooit tevoren, omdat hij gesmeekt had, haar
vervolgens geïntimideerd had, en het haar ten slotte had bevolen.
Omdat ze, aangezien ze geadopteerd was, geen andere vader had,
en omdat haar moeder van hem gehouden had – in ieder geval
zoals hij geweest was, zoals hij was toen ze nog leefde. En, heel
belangrijk, omdat Rachels nieuwe werkgever erin had toegestemd
om haar datum van indiensttreding uit te stellen tot 20 september.
Ze leunde achterover op de comfortabele koele leren zitting en
dwong zichzelf om adem te halen. Ze veronderstelde dat ze zich
deze afscheidsgift voor hem in de vorm van tijd kon permitteren,
deze bevestiging van haar vertrouwen in hem, hoewel ze vraagtekens
begon te zetten bij zijn levenswerk.
Het was zo mooi begonnen, als zoektocht naar de uitroeiing van
tuberculose, de moordenaar van haar moeder. De publiciteit tegen
zijn geliefde eugenetische onderzoek nam toe, werd dreigend, met
