14
ineen tussen zijn knieën.
Hij was een eenvoudige man. Hij hield van zijn vrouw, zijn God
en zijn kerk, zijn land, zijn houtbewerking, Oberammergau met al
zijn grillen en zijn passie voor het passiespel. Hij was een dankbaar
man, en het enige wat ontbrak in zijn leven waren kinderen die hij
en Lea ter wereld zouden brengen en opvoeden. Hij dacht niet dat
het egoïstisch was om God daar om te vragen.
Maar hij vroeg zich af of Lea de juiste vragen zou stellen aan de
dokter, of ze niet iets over het hoofd zou zien. Ze was een slimme
vrouw en bezat veel inzicht, maar hoe dichter ze bij Frankfurt waren
gekomen, hoe kinderlijker ze geworden was. En deze dr. Mengele,
wie hij ook was, leek totaal niet toegankelijk.
Friedrich keek op zijn zakhorloge, en toen opnieuw op de klok.
Hij wilde zijn vrouw van deze plaats wegbrengen, naar hun huis
in Oberammergau terugkeren, hun huis in hun koele vallei in
de Alpen, naar alles wat bekend was en waar ze van hielden. Hij
wenste alleen dat hij niet naar zijn barakken hoefde terug te keren,
wenste dat hij zijn vrouw mee naar huis kon nemen en de liefde
met haar kon bedrijven. Het was niet zo dat hij zijn land niet
wilde dienen of dat hij minder van Duitsland hield dan anderen.
Althans, hij hield van het Duitsland waarin hij was opgegroeid.
Maar dit nieuwe Duitsland was iets anders – dit Duitsland van
de afgelopen zeven jaar met zijn van haat vervulde Neurenberger
wetten die de Joden vervolgden, zijn onophoudelijke teistering van
de kerk, zijn constante eis van meer levensruimte en zijn focus op
het pure Arische ras.
Zoals elke Duitser had hij gehoopt en gejuicht toen Adolf Hitler
beloofd had om zijn land op te heffen uit de vernedering van het
Verdrag van Versailles. Hij wilde meer zijn dan een stank in de
neusgaten van de wereld en een goed leven voor zijn familie op-
bouwen. Maar niet ten koste van wat menselijk of fatsoenlijk was.
Niet als dat inhield dat hij God in de hemel van Zijn eer beroofde
of een idool moest maken van hun Führer.
