13
brauwen op. ‘
Nein.
’ En toen wat norser: ‘Wacht hier.’
‘Maar we zouden graag met u praten, Herr Doktor,’ hield Friedrich
aan, ‘over een zaak die voor ons van groot belang is.’
‘Kan een volwassen vrouw niet voor zichzelf praten?’ De geamu-
seerdheid van dr. Mengele ging over in minachting. Hij negeerde
Lea, snoof, en liep door de deuropening.
Lea wierp een laatste blik op de bezorgde ogen van haar man, voel-
de hoe hij bemoedigend in haar hand kneep, en volgde dr. Josef
Mengele de onderzoekkamer in.
Friedrich keek op zijn horloge. Als de klok in de gang betrouwbaar
was, was Lea nu slechts 47 minuten achter de gesloten deur geweest,
maar het leek een mensenleven.
Hij was er niet voor geweest dat ze naar Frankfurt zou gaan. Nooit
had hij begrepen waarom het instituut zo’n grip op zijn vrouw had,
waarom zij deze artsen zowel vreesde, als bijna voor hen door het
stof kroop. Maar hij was met haar getrouwd, in goede en slechte
tijden, en dit, besloot hij, maakte daar deel van uit. Hij zou haar
niet verbieden te gaan; ze was veel te bang voor hen om dat te doen.
En in deze dagen bracht het consequenties met zich mee wanneer
je tegen autoriteiten inging. Consequenties die Lea zich niet kon
veroorloven nu Friedrich regelmatig niet thuis was. Het laatste wat
hij wilde, was dat er mannen van het instituut op de stoep van zijn
vrouw verschenen wanneer hij er niet was om haar te beschermen.
Het was beter voor haar dat ze onzichtbaar bleef. Uit het weinige
dat hij wist over de ‘onderhandelingen’ van de Führer met Polen,
kon hij afleiden dat hij en zijn eenheid elk moment naar het oosten
zouden kunnen worden overgeplaatst. Hij zou geluk hebben als hij
verlof kon krijgen.
Friedrich haalde zijn handen door zijn haar, ging opnieuw met een
plof zitten op de bank zonder leuning, en strengelde zijn vingers
