8
vertrouwen, vader. En als deze journalist hierin gelijk heeft, zullen
de mensen geloven ...’
‘De mensen zullen geloven wat ze willen geloven, zullen geloven
wat hun goed uitkomt en waar ze voordeel uit kunnen halen.’ Hij
schoof weg van de tafel, het geroosterde brood in zijn hand. ‘Je
moet geen aandacht schenken aan de roddelbladen. Het is allemaal
propaganda. Ik weet zeker dat Herr Hitler weet waar hij mee bezig
is. De auto kan hier elk moment zijn. Heb je alles gepakt?’
‘Vader, er gaat nu geen enkel weldenkend mens naar Duitsland. Er
zijn Amerikanen geëvacueerd.’
‘Ik verzeker je dat ik een volkomen weldenkend mens ben.’ Hij
stopte en streek over haar wang, wat ongebruikelijk was. ‘En jij
bent bestemd voor iets groots.’ Hij trok zijn gesteven manchetten
op hun plaats. ‘Onthoud, Rachel, het is “Herr Hitler”. De Duitser
vatten een gebrek aan eerbied niet licht op.’
‘Ja vader, maar u en ik ... we moeten elkaar goed begrijpen ...’
Maar hij was de kamer al door gelopen en vroeg om zijn jas. ‘Jeffries,
kijk of de chauffeur er al is. We mogen ons vliegtuig niet missen.
Waar zijn je koffers, Rachel?’
Ze vouwde haar servet weloverwogen op, terwijl ze haar boosheid
onder controle bracht – alleen voor deze reis ...
totdat ik u duidelijk
kan maken dat dit mijn laatste reis is naar Frankfurt, naar Duitsland,
en dat onze relatie drastisch moet veranderen ... zodra we naar New
York terugkeren.
‘Mijn koffers staan al bij de deur.’
Twee dagen later trok Rachel zomerwitte handschoenen over haar
polsen, alsof dat een barrière zou kunnen zijn tussen haar en de
Duitse stad die eens vertrouwd voor haar was geweest. Het was
vijf jaar geleden dat ze over de wijde, schone lanen van Frankfurt
gereden had. De middeleeuwse torenspitsen en het kleurrijke geo-
metrische metselwerk zag er nog precies hetzelfde uit. Maar iedere
