14
dit zo snel mogelijk te vergeten. Ze hoopt dat de pijn gauw overgaat.
Moeder zit achter de naaimachine als Annemieke de kamer binnen-
komt. De soepele stof met warmrode kleuren glijdt onder de naald
door. Verbaasd kijkt ze op als Annemieke binnenkomt. Haar blik
glijdt van haar naar de klok.
‘Ha Miek, nu al thuis? Is het al zo laat?’
Haastig schuift moeder de lap stof opzij en komt overeind. ‘Ik was
zo ingespannen bezig, dat ik de tijd vergeten ben. Ik moet snel aan
het eten beginnen.’
‘Zal ik het doen?’ stelt Annemieke voor.
‘Nou,’ aarzelt moeder.
‘Als u zegt hoe ik het moet doen, dan beloof ik dat ik niets aan zal
laten branden.’
Moeder schiet in de lach. ‘Dat klinkt veelbelovend. Weet je wat? We
gaan samen koken. Als jij de aardappels schilt, maak ik de groente
schoon.’
Annemieke trekt verachtelijk haar neus op en laat achteloos haar zware
schooltas van haar rug afglijden.
‘U scheept me op met snertklusjes. Op die manier is er aan koken
niets aan.’
‘Snertklusjes horen ook bij het koken,’ zegt moeder onverstoorbaar.
‘Wat dacht jij dan?’ Dat antwoord moet Annemieke schuldig blijven.
Ze weet dat haar moeder gelijk heeft. Aardappels schillen en groente
snijden en schoonmaken horen er net zo goed bij. Zij zag in gedachten
al mooi opgemaakte schalen met salades en sausjes. Heerlijk vlees en
gefrituurde aardappeltjes. Door háár klaargemaakt. Maar ja, luxe eten
of niet: altijd gaat daar snijden, schillen en wassen aan vooraf.
Ze ziet haar moeder glimlachen.
‘U lacht me uit.’
‘Helemaal niet.’ Moeder schudt haar hoofd. ‘Ik bedenk alleen dat ik
een dochter heb die zo heerlijk naïef uit de hoek kan komen.’
‘Dank u wel.’
