16
ze alle drie donker haar hebben. Zij en Gerard hebben blauwe ogen,
Joanne bruine.
Annemieke ziet het gezicht van haar broertje betrekken als hij zijn
ogen over de pannen en schalen laat gaan.
‘Ik hoef geen sla,’ zegt hij. ‘Dat eten konijnen.’
‘Laat ik altijd gedacht hebben dat jij op een konijn lijkt,’ plaagt Joanne.
Gerard stuift op, zijn vork in de aanslag. ‘Jij bent een stomme ...
stomme ...’
In zijn verontwaardiging zoekt hij een lelijke benaming, maar vader
grijpt in.
‘Gerard, zitten. Joanne, stop met dat getreiter. Zo niet, dan kun jij je
bord oppakken en boven op je kamer zitten.’
Joanne trekt een lelijk gezicht. ‘Het is maar een grapje, hoor. Dat joch
neemt alles zo serieus.’
‘Het is geen grap. Het is ...’ gilt Gerard. Hij klapt haastig zijn kaken
op elkaar als hij de boze blik van zijn vader ziet.
Hij weet dat hij nu moet zwijgen, want anders zit hij straks met zijn
bord op zijn kamer.
‘Houden jullie er rekening mee dat ik vanavond heb gekookt?’ zegt
Annemieke voldaan. ‘Dus het eten kán niet vies zijn!’
‘Jij gekookt?’ herhaalt Joanne verbaasd. Haastig gaat ze met haar vork
door de sla.
‘Je hebt het toch wel goed gewassen? Ik kom toch geen slak tegen of zo?’
‘Oei, vergeten,’ speelt Annemieke verbaasd. ‘Wat dom. Mam, het
zou toch niet mogelijk zijn dat er torretjes en naaktslakken tussen de
slablaadjes zitten, hè?’
Joanne gaat nog net niet over haar nek en Gerard maakt kokhalsge-
luiden.
‘Nu is het genoeg,’ zegt moeder. ‘Een grapje is leuk, maar op deze
manier bederf je de eetlust, Annemieke. Joanne en Gerard, stellen jullie
je niet zo aan. De sla is goed gewassen en ik kan jullie verzekeren dat
er zelfs geen korreltje zand tussen zit.’
Annemieke vangt de blikken op die haar ouders met elkaar wisselen.
