11
ernaast. Annemieke kijkt naar de glimmende schoenen. Zwart. Vast
gisteren nog gepoetst.
Verwachtingsvol kijkt iedereen naar de leraar. Wat zou hij te vertellen
hebben?
Schothorst mag meneer Verzeil ook. Dat weet Annemieke zeker. Vaak
genoeg waren ze met elkaar in gesprek. Ze dacht zelfs dat hun vrouwen
vriendinnen van elkaar zijn.
‘Ik begrijp dat er hier op school al veel gesproken wordt over wat
er met meneer Verzeil is gebeurd,’ zegt meneer Schothorst. ‘Helaas
kan ik het niet tegenspreken. Er is een leerling die iets gezegd heeft,
waardoor meneer Verzeil zo diep geraakt werd, dat hij de leerling een
harde klap gaf.’
‘Wat zei die gast dan?’ vraagt iemand.
‘Daar mag ik verder geen mededelingen over doen,’ antwoordt de
leraar.
‘Je kunt toch niet zomaar iemand slaan?’ vraagt een ander zich af.
‘Dan moet Simon wel iets heel ergs hebben gezegd.’
‘Was het Simon wel?’
De een na de ander wil iets zeggen of vragen. Meneer Schothorst
maakt daar snel een eind aan.
‘We zullen afwachten hoe dit zich verder ontwikkelt,’ zegt hij. ‘Ik meen
dat het met die leerling nog wel meevalt. Hij is naar de dokter geweest,
maar uiteindelijk had hij geen verwondingen of iets van dien aard.’
‘Je gaat voor een klap toch niet naar een dokter?’ roept Arjen.
‘Natuurlijk wel,’ antwoordt Simone. ‘Als je daarmee voor elkaar krijgt
dat een leraar opgepakt wordt, dan laat je geen kans voorbijgaan.’
Het wordt opnieuw onrustig in de klas. Meneer Schothorst begint
met de les.
Annemieke merkt dat de leraar, die anders altijd uitstekend orde kan
houden, het deze keer niet zo nauw neemt. Hij is er amper met zijn
gedachten bij. De situatie met zijn collega zal hem wel dwarszitten.
Het zit Annemieke niet lekker. Er klopt iets niet in dit verhaal. Meneer
Verzeil wordt in de beklaagdenbank gezet en Simon gaat vrijuit. Nee,
