8
ze me aan en zei heel nors: ‘Geef die Bijbel maar aan mij. Ik zal
er wel voor zorgen.’ Ik gaf haar de Bijbel. Moeder overste keerde
zich om en liep weg. Ik weet niet of de gedetineerde ooit deze
vervloekte protestantse Bijbel heeft ontvangen. Door de cipier
diebijmestond,werd ikzosnelmogelijkweernaarbuitengeleid.
Het was de eerste keer dat ik kennismaakte met de gevangenis.
Vanafditogenblikwasinmijnhartdebegeertegewektombinnen
de muren van de gevangenis het Evangelie te verkondigen. Het
werd ook mijn gebed. En... de Heere opende de mogelijkheden
daartoe.
Opeenzondagkwamdehoofdaalmoezenier,domineeJ.vanPoec-
ken, met zijn zuster die onderwijzeres was van onze kinderen,
bij ons in de kerk. Na de dienst vroeg hij mij of ik wilde werken
in de gevangenis. Hij heeft mijn benoeming voorgesteld aan de
commissievanProtestantseKerken. Zowerd ikvoorgedragenen
benoemd. Na een aantal screeningen werd ik door de minister
van Justitie aangesteld in de rijksgevangenis te Gent.
Ruim twintig jaar heb ik mogen werken in deze gevangenis,
waarinongeveervierhonderdgedetineerdenverkeren,onderwie
zestig vrouwen. Het is een arresthuis met een tuchtregime. Dat
betekent dat er allerlei gedetineerden zitten: langer en korter
gestraften, maar ook geïnterneerden (in Nederland noemen we
dat tbs-ers). In de stad Gent zetelen de Hoven van Beroep. Daar-
door komen er ook veel passanten van andere gevangenissen.
Er is een correctionele rechtbank en een Hof van Assisen (zoals
in Nederland de Hoge Raad).
Eerst werd ik benoemd als plaatsvervangend aalmoezenier, de
laatste tien jaar als hoofdaalmoezenier. We werkten met één
mannelijke en twee vrouwelijke vrijwillige aalmoezeniers. Wij,
alsaalmoezeniers, hebbenveelmogelijkhedenomoponzeeigen
