13
‘Ik doe mee,’ zegt Jelle vastberaden. ‘Zullen we gelijk het zie-
kenhuis bellen om te vragen of we iets mogen doen?’
Taco knikt. ‘Doen we. Ik ga de telefoon van beneden wel halen.
Kost het mij geen beltegoed.’
Hij rent naar beneden en komt terug met een papiertje en de
telefoon. ‘Ik heb het nummer van het ziekenhuis.’
Als hij het nummer draait, voelt hij zijn hart een beetje bon-
ken. ‘Met Taco van Buuren,’ zegt hij als een mevrouw de tele-
foon opneemt. ‘Wij willen iets leuks doen voor zieke kinderen.
Kan dat bij jullie?’
‘Vanuit welke organisatie bel je?’
‘Wat bedoelt u?’
‘Waarvandaan bel je?’
‘Gewoon van huis.’
‘Hoe oud zijn jullie?’
‘Elf en twaalf.’
‘We hebben hier in het ziekenhuis al voldoende mensen die
spelletjes doen met kinderen.’
‘En gewoon iets erbij?’
‘Ik zei toch dat we voldoende mensen hebben.’Taco hoort dat
haar stem ongeduldig klinkt.
‘Weet u een ander ziekenhuis?’
‘Daar hebben ze ook genoeg mensen. Dag hoor.’
Hij hoort ‘tuut tuut tuut’ en drukt de telefoon uit.
‘Kan het niet?’ vraagt Jelle.
Taco schudt zijn hoofd. ‘Echt weer een volwassene, hoor. Ze
luisterde niet eens naar me.’ Hij wrijft door zijn haar. ‘Kennen
jullie iemand die in een ziekenhuis werkt? Misschien kunnen
we het aan die persoon vragen.’
‘Je broer leert toch voor dokter,’ zegt Jelle.
Taco knikt. ‘Ik kan het wel aan hem vragen, maar Arthur komt
nog niet in een ziekenhuis. Hij moet eerst alleen nog naar
school.’
