8
‘Ja, juf.’
‘Je had wel een gat in je hoofd kunnen hebben.’
Taco haalt zijn schouders op. ‘Nou en. Ik heb al zo vaak een
gat in mijn hoofd gehad.’
‘Dat geloof ik gelijk,’ glimlacht de juf. ‘Maar ík heb nog niet zo
vaak gezien dat iemand een gat in zijn hoofd valt.’
De juf zet het digibord aan. ‘We gaan verder met begrijpend
lezen.’
‘Nee hè?’
‘Saai.’
‘Bleh!’ roept Taco en hij doet alsof hij zijn vingers in zijn keel
wil stoppen.
‘De tekst van vandaag gaat over een kinderziekenhuis,’ zegt
de juf, als iedereen weer stil is. Ze pakt de boeken van haar
bureau. ‘Wendy, deel jij ze uit? En Xander, doe jij de schrif-
ten?’ De juf loopt naar de tafel waar de schriften liggen.
‘Wat is dit?’ Fronsend draait ze zich om. In haar hand houdt
ze een schrift. De hoeken zijn omgebogen en in het midden zit
een grote vouw. ‘Wie levert zijn schrift zó in?’ Ze leest de naam
op de voorkant. ‘Lennard?’
Taco voelt zijn wangen gloeien. Dat hij nu net Lennards schrift
moest pakken. Als er iemand is die gestrest raakt van een kreu-
kel, is hij het wel.
‘Nee. Ik heb het niet gedaan,’ zegt Lennard.
De juf schudt haar hoofd. ‘Ik kan me ook niet voorstellen dat
jij dit zou doen.’
Taco wiebelt op zijn stoel. ‘Ik heb het gedaan, juf. Maar het
ging per ongeluk.’
‘Per ongeluk?’
‘Ja. In de pauze gooide Jelle mij op de grond. Gewoon voor de
gein, hoor, maar ik wilde wat terugdoen en toen we de klas in
liepen, vond ik het leuk om hem met een schrift op zijn hoofd
te slaan.’
