9
‘En dat noem jij per ongeluk? Volgens mij ging dat slaan
expres. Of niet?’
Taco knikt. ‘Dat oprollen en slaan wel, maar ik wist niet dat er
kreukels in kwamen.’
‘Nou, vooruit dan maar,’ zucht de juf. ‘Maar in het vervolg
blijf je met je handen van andermans spullen af. Begrepen?’
Als Taco de tekst over het kinderziekenhuis leest, gaan zijn
gedachten alle kanten op. Hij ziet kinderen van zijn eigen leef-
tijd en nog jonger voor zich. In een groot metalen bed, met
een bleek gezicht en een lichaam dat pijn doet. Direct ruikt
hij zo’n vreemde geur die hij ook rook toen hij een keer bij
iemand in het ziekenhuis op bezoek was. Hij bedenkt hoe hij
het zou vinden als dat bleke gezicht en het zere lichaam van
hém zouden zijn. Hij rilt. Hij wordt misselijk van de lucht. En
wat zou hij dan de hele dag moeten doen? Dan kon hij niet
voetballen, niet naar zijn vrienden gaan, geen ruzie maken met
zijn zus. Wat zou hij zich vervelen! Waarom gaan ze niet iets
leuks doen met die kinderen? Een spelletjesdag houden of zo.
Hij kijkt in zijn boek. Als hij vlug de tekst leest, kan hij daarna
ideeën gaan verzinnen. Met ze gaan schilderen, schiet er door
zijn hoofd. Of een toneelstuk doen, of zelf ijs maken.
Hij kijkt weer in zijn boek. Eerst lezen, dan nadenken.
Maar zijn gedachten gaan gewoon door. Hij kan ook iets leuks
voor ze kopen. Maar wat? Misschien een boek, of een compu-
terspel, of een fotocamera. Hij slaat tegen zijn voorhoofd. Niet
denken, maar lezen!
Een fotocamera is vast erg duur, denkt hij. Eigenlijk moet hij
meer geld ophalen. Misschien met een sponsorloop, of een
rommelmarkt, of ...
Hij zucht. Hoe zet je een hoofd uit?
Als de juf de andere kant op kijkt, scheurt hij een blaadje uit
zijn schrift. ‘Goede ideeën voor zieke kinderen’ schrijft hij erop.
Als hij zijn ideeën op papier zet, wordt zijn hoofd pas rustig.
