z o n d a g 1
m a a n d a g
1. Vraag:
Wat is uw enige troost, beide in het leven en sterven?
[Behandelde tekst: Psalm 128:5]
Er is geen wezenlijk verschil tussen de gelovigen van het Oude Testament en die
van het Nieuwe Testament, allen hebben hetzelfde geloof in Christus. Alleen dit
is verschillend: de eersten geloofden in de nog komende Christus, en de laatsten
in de al gekomen Christus.
Als wij lezen dat de dichter hier zegt: ‘DeHeere zal u zegenen uit Sion, zodat u het
geluk van Jeruzalem zult zien – uw leven lang’ (vgl. vers 5), dan mag deze manier
van spreken voor óns geen bezwaar zijn, want hij vermeldt deze plaats met reden,
namelijk om afgoderij te voorkomen. God had immers aan Israël geopenbaard dat
Hij alléén op deze plaats aanbeden wilde worden. In die tijd werd Christus – Die
verborgen was in de belofte – daar aanbeden, dezelfde Christus, maar toen nog
onder de sluier van de belofte. Nu echter sinds Sion begraven en verwoest is, is
de Schat geopend, namelijk Christus, Die daarvóór in de belofte als met een sluier
bedekt was. Daarom moet u erop bedacht zijn dat dergelijke schriftplaatsen uit
de psalmen alle op Christus betrokken moeten worden. De ervaring leert immers
dat er in aanvechtingen geen troost is te vinden waardoor het hart verkwikt kan
worden – zelfs niet door God – buiten deze enige troost in Christus.
Het is niet alleen gevaarlijk, maar ook verschrikkelijk om aan God te denken bui-
ten Christus. Niet alleen omdat de duivel ons dan gemakkelijk kan overweldigen
en doen vrezen voor het licht van de heerlijkheid van God, maar ook daarom,
omdat God Zich door geen andere weg wil laten vinden dan alleen door Chris-
tus. Daarom moeten wij aan dit enige tegenbeeld hangen, waarin God Zichzelf
en Zijn goede gezindheid tot ons toont: dat is Christus. Die echter buiten Hem
iets anders zoeken, zullen in aanvechtingen tot hun schande gewaarworden hoe
onbetrouwbaar dat is.
In XV Psalmos graduum, 1532/33 (1540), WA 40.3, 302, 25 – 303, 24
lezen: psalm 128, kerntekst: vers 5
