15
Aan het kruis heeft deze Vader dit Kind verlaten. Hij moest van
ZijnVader verlatenworden, opdatweggelopen enweglopende
Adamskinderen tot Gods kinderen aangenomen zouden kun-
nenworden. Maar God vanGod ontdaan, wie kan dat verstaan?
Verlatendoor de liefde vanZijnVader. Hoe zal dit het Vaderhart
hebben gebroken! Het moest. Het kon niet anders. Alleen zo
konden naar recht zondaren worden teruggebracht tot Gods
Vaderhart.
Hoewonderlijk is die Vaderliefde. Hij draagt Zijn kinderen door
dit leven heen. Soms lopen ze zij aan zij. Soms rennen Gods kin-
deren vooruit. Ze menen zelf de weg uit te kunnen stippelen.
Maar dan vallen ze. En Hij raapt ze weer op. Telkens opnieuw.
Dat tekent ZijnVaderhart. Hij weet hoe zwak Zijn kinderen zijn.
Maar als ze vallen, is daar Zijn ontferming. Zo raapte Hij Petrus
weer op toen deze viel. Zo raapte Hij een David weer op toen
deze viel. Door genademag zo’nwegloper en zo’nuitglijder een
zoon of een dochter van deze Vader zijn. Dit Vaderschap is niet
te bevatten. Het is zo vol liefde en genade. Slechts stamelen
blijft er over.
Tegelijk laathetook iets zienvanhoe jealsvaderdient tezijn. Vol
ontferming. Al struikelen je kinderen, al lopen ze weg, al vallen
ze je tegen, al geven ze je een grote mond... toch elke keer hen
weer naar je toetrekken en tonen dat je van ze houdt, gewoon
omwie ze zijn. Want het vaderhart kan wel breken, maar nooit
sterven. Altijdblijft dat vaderhart kloppen. Al doet jekindnog zo
vreemd enbegrijp je er niets van, tochblijft het je kind. Daarom
blijft de deur ook altijd voor hem openstaan. Als je jezelf hebt
leren kennen, begrijp je ook wel waarom je kinderen soms zo
dwars zijn. Ze hebben dat van geen vreemde. Dat stemt mild.
Dat maakt betrokken.
Het vaderhart verlangt ernaar om erkend te worden als vader.
Tegelijk raak je niet direct ontstemd als een kind in een boze
