9
komen, oké?’ De man zet een stapel bordjes op het aanrecht.
Dan is hij weg.
Pff, dat loopt goed af. Pascale haalt opgelucht adem. Dit week-
endbaantje verdient goed, maar ‘baas Bas’, die hier de leiding
heeft, is heel precies. Dat is waarschijnlijk de reden dat het
restaurant zo goed draait. Alles is hier perfect geregeld. En het
eten is prima.Toen haar vader hoorde dat ze hier ging werken,
had hij tussen zijn tanden gefloten.
‘Dat heb je mooi voor elkaar,’ had hij gezegd. ‘Kun je niet
regelen dat wij daar een keertje kunnen eten? Met een beetje
korting ...’
Dat had ze maar niet gedaan. Zoiets vraag je gewoon niet.
Terwijl ze de vuile ovenschalen met haar ene hand opstapelt,
vult ze de afwasbak met haar andere hand met heet water.
Beetje afwasmiddel erin, dan de ovenschalen een paar minu-
ten laten weken. Intussen kan ze de borden voorspoelen en in
de vaatwasser zetten.
Ongemerkt veegt ze een hand sop af aan haar schort. O bah,
ze heeft een gebruikte schort gepakt. Er zit iets in de zak.
De afspraak is dat de schorten ’s avonds in de was gaan, maar
haar voorganger heeft weer eens verzaakt. Ze pakt een prop
papier uit de zak van het schort en gooit ’m naar de prullen-
bak. Mis ...
Pascale bukt zich en raapt de prop op. Dan ziet ze nog iets op
de grond liggen.
Kijk nou, dat lijkt een geheugenkaartje. Zo’n kleintje, die in je
telefoon past. Ze draait hem om en om tussen haar vingers. Jos
had gezegd dat ze zo’n ding moest kopen voor haar telefoon,
omdat haar geheugen zo snel vol zit met foto’s. En nu vindt
ze er een.
Waarom ligt dat ding hier naast de prullenbak? Zou iemand
hem weg hebben willen gooien? Dan is-ie vast kapot. Maar hij
ziet er nog helemaal gaaf uit.
Zonder er verder bij na te denken stopt ze ’m in haar zak. Als
