13
Ze was die dag helemaal in de war. Eerst liet ze een kan water uit
haar handen vallen, toen stootte ze een tafeltje om en daarna
haalde ze een nachtjapon uit de kast toen haar meesteres om een
avondjurk vroeg.
‘Eliza, wat mankeert jou vandaag?’ vroeg mevrouw.
‘O, meesteres!’ zei Eliza en barstte in snikken uit.
‘Wat is er toch, Eliza, wat is er gebeurd? Vertel het me maar,’ zo
probeerde ze haar te troosten.
‘O, mevrouw, ik geloof dat meneer mijn Harry verkopen wil.’
‘Hoe kom je daar nu toch bij? Dat zou toch onzin zijn. Zet het maar
gauw uit je hoofd!’
Gerustgesteld door de vriendelijke woorden vanmevrouw Shelby
ging Eliza weer aan het werk. Als mevrouw het zei, dan was het
waar. Daar kon ze op rekenen.
Ja, haar meesteres was te vertrouwen. Ze was heel godsdienstig en
probeerde daar ook naar te leven. Meneer Shelby was anders. Hij
was het met de godsdienstige ideeën van zijn vrouwniet helemaal
eens. Toch luisterde hij wel naar haar.
Na het gesprek met de slavenhandelaar voelde meneer Shelby
zich beslist niet op zijn gemak. Zijn vrouwwist niets van zijn grote
schuld. Het zou zekermoeilijkheden geven als hij haar de verkoop
van een van de slaven en Harry moest meedelen.
