12
Dan mindert het busje vaart. Er staan nu straatlantaarns langs
de weg en niet veel later komen ze langs de eerste flats. Nicolae
veegt het vocht weer van het glas en drukt zijn neus tegen de
ruit.
Hij bijt op zijn nagels en draait zich om naar Cristina, die haar
vest aantrekt.
‘Zie ik je zondag?’
‘Natuurlijk. Als het mooi weer is, gaan we naar de rivier.’
De bus hobbelt over het marktterrein, rijdt door diepe plassen
en stopt bij de slagboom voor het tehuis. Een portier komt uit
het wachthuisje, bekijkt de papieren van de chauffeur en doet
dan de slagboom omhoog. Voor de betonnen trappen van de
hoofdingang houdt de bus stil. Nicolae kijkt omhoog naar het
grijze, kille gebouw. De knoop in zijn maag trekt aan. Hij hoort
Cristina diep zuchten. Ze fluistert in zijn oor: ‘Dag lieve, stoere
broer van me. Hou je taai, hè?’
Hij geeft haar een klein knikje als antwoord. Praten kan hij
niet, nu niet. Hij zou gaan huilen. En dat wil hij niet. Niet waar
zijn klasgenoten bij zijn. Nooit!
De deur van de gang vliegt open en klapt tegen de koelkast-
deur. Loïs rukt een stoel bij de tafel vandaan en laat zich er met
een plof op vallen. Haar vader kijkt verstoord op en typt dan
weer verder. Haar moeder trekt haar wenkbrauwen op, maar
snijdt zonder iets te zeggen de andijvie aan smalle reepjes en
gooit ze in een vergiet.
‘Als dat mijn altijd opgewekte zusje niet is,’ merkt Koen op. ‘Je
komt zeker de tafel dekken?’
‘Nee, dat doe ik niet! ’t Is trouwens jouw beurt.’
Ze ziet Christa binnenkomen, die net haar jas in de bijkeuken
