11
‘Hij staart voor zich uit. ‘Nou ja, ik denk aan oma en ...’
‘En wat?’
‘En dat we nu zo ver weg moeten wonen en ...’
Hij slikt. ‘Ik zou zo, zo graag weer voor altijd in een gewoon
huis willen wonen met een vader en een moeder of een oma!’
Cristina knikt en knijpt even in zijn hand. ‘Ik mis haar ook nog
steeds. Raar is dat, hè? Mama is ook het hele jaar weg, maar
toch voelt dat anders. Omdat je weet dat ze haar best doet om
geld voor ons te verdienen en omdat ze volgende zomer weer
naar oma’s huisje terugkomt.’
Ze geeft hem een duwtje en pakt met twee handen zijn hand.
‘Hé, kom op. Denk aan volgende zomer! Dan gaan wij toch
ook weer naar haar toe?’
‘Dat duurt nog zó lang ...’
Het busje hotst en botst over de gaten in de weg.Toen het nog
lichter was, gaf de chauffeur vaak een ruk aan het stuur om de
slechte plekken in het wegdek te ontwijken. Nu hij alleen bij
het licht van de koplampen rijdt, lukt het hem meestal niet om
op tijd te reageren. De acht kinderen in het busje worden alle
kanten op gesmeten. Achter in de auto gaat een klein lichtje
aan. Er walmt een zure lucht van braaksel naar voren. Nicolae
voelt hoe Cristina rechterop gaat zitten. Ze slikt, slikt opnieuw
en zucht diep. Ze grijpt in de zak van haar jas naar de plastic
zak die ze allemaal hebben gekregen toen ze instapten.
Met zijn mouw veegt Nicolae het condenswater van de ruit.
Ingespannen tuurt hij de duisternis in, in de hoop de lichtjes
van de stad te zien. Maar het enige wat hij ziet, is zijn eigen
gezicht dat weerspiegelt wordt in het flauwe licht van het lamp-
je aan het dak. Hij ziet zijn brede voorhoofd, de donkere ogen
onder zijn lange bruine haren. Aan die lange haren zal de huis-
vader wel snel iets doen deze week, denkt hij, terwijl hij zijn
hand door zijn donkere kuif haalt.
