10
een.’ Even raakt ze zijn wang aan.
‘Je kunt daar ook niet naaien, want er is geen naaimachine,’
zegt hij zacht.
‘Maakt niet uit,’ antwoordt ze, haar schouders ophalend. ‘Er
zijn daar toch geen mensen die me er voor zouden kunnen
betalen.’ Even is ze stil. ‘Ik ga de moestuin van oma weer in
orde maken. Als jij dan in de zomer naar huis komt, heb ik jam,
komkommers en bessen en nog veel meer lekkere dingen voor
jou en voor mama.’
Even zijn ze stil. Nicolae denkt aan het kleine dorpje in het
uiterste zuiden van Moldavië, waar ze zijn geboren en opge-
groeid. Hij bedenkt hoe heerlijk hij er speelde. Hoe oma er
altijd was als hij uit school kwam en dan fruit voor hem had
klaarstaan en drinken. Hoe de zomers één lang feest waren
met een moeder die genoot van het thuis zijn. Hoe oma haar
best deed om het iedereen naar de zin te maken. Hoe anders
is het nu.
Nooit vergeet hij die dag, vier jaar geleden. Oma stond niet
bij de deur. Ze was ook niet in de keuken toen hij uit school
kwam. Hij had hard ‘Oma!’ geroepen. Maar buurvrouw Anca
was uit de slaapkamer van oma gekomen. Haar gezicht rood
en nat. Ze had hem tegen zich aan willen drukken, maar hij
haatte het om tegen haar tonronde lijf in dat bolle schort te
worden gesmoord. Hij had haar wild van zich afgeduwd en
hij had woest ‘Waar is mijn oma?’ geroepen. Snel was hij langs
buurvrouw Anca heen geglipt en toen had hij oma gevonden.
Volkomen bewegingloos en haar gezicht inwit. Nog steeds
weet hij hoe het ongeloof, de verbijstering hem had verlamd.
Ze lag daar, met gevouwen handen, op haar bed. Boven op
haar mooie lappendeken.
Snel veegt hij zijn hand langs zijn ogen. Niet snel genoeg.
‘Wat is er Nic?’ vraagt Cristina.
