14
liefste glimlach aan.
‘Au!’ gilt ze dan. ‘Mam, hij trapt me!’
‘Wat?Wie?’ Koen kijkt onschuldig de tafel rond. Hij gaat staan
en pakt de pot met augurken.
‘Weet je,’ begint Christa, terwijl ze een grote lepel stamppot op
haar bord schept, ‘ik had trouwens wel leuke post vandaag. Het
geld van m’n zaterdagbaantje bij de bakker is bijgeschreven op
mijn rekening.’
‘Jij wel. Nou, gefeliciteerd hoor!’ moppert Loïs terwijl ze de
augurkjes klein snijdt. Met driftige gebaren harkt ze de groene
stukjes door haar eten.
‘Het begint met pu- en het eindigt met -bertijd,’ plaagt Christa.
Ze kan nog net wegduiken voor de vork die langs haar hoofd
vliegt.
‘Ja hoor!’ gilt Loïs. ‘En jij denkt daar geen last meer van te heb-
ben nu je zestien bent?’
‘Christa, stop!’ zegt haar moeder streng en dan tegen Loïs: ‘Wat
een kort lontje heb jij zeg! Wat is er toch met je aan de hand?’
Ze legt haar bestek neer en kijkt Loïs aan. ‘Je bent vanmiddag
niet te genieten. Je gaat nú die vork van de vloer pakken, Loïs!’
‘Kort lontje?’ vraagt Koen met een uitgestreken gezicht. ‘Meis-
jes hebben toch geen lontje? Meisjes met een lontje zijn jon-
getjes.’
‘Koen!’ waarschuwt zijn vader. Maar hij kan zijn gezicht niet
in de plooi houden.
Als Loïs weer gaat zitten, harkt ze haar eten nog een keer stevig
door elkaar en kijkt strak naar haar bord.
Ze gaat niet lachen. Ze gaat echt niet lachen. Ze gaat niet ... Ze
loopt rood aan. Ze stikt haast en dan ... schatert ze.
‘Als jij zo graag post wilt krijgen,’ begint haar moeder als ze
klaar zijn met eten, ‘dan moet je misschien zelf eens iets ver-
sturen?’
‘Hmm.’
