13
‘Is dat niet gek?’
‘Ik wil gewoon weten hoe het met Rick is,’ zegt Yara. ‘En als
iemand iets weet, is het de meester.’
‘Dat is waar. Oké, ik kom naar je toe.’
‘Yara weet ook nog niks,’ begrijpt moeder. ‘Wat gaan jullie
doen?’
‘Als de kerkdienst is afgelopen, gaan we naar het huis van de
meester. En als die er niet is naar dat van Rick.’
‘Ik geef jullie weinig kans,’ zegt moeder. ‘Maar niks doen voelt
ook niet goed.’
Suze heeft wat koud water bij de thee gedaan en neemt een
paar slokken. Dan trekt ze haar jas aan. ‘Ik heb mijn mobiel bij
me. Als ik iets weet, dan bel ik.’
‘Het ziet er wel erg stil uit.’ Yara kijkt naar het huis van de
meester.
‘Dat zegt niks,’ zegt Suze. Vastbesloten loopt ze naar de voor-
deur en belt aan.
Yara, die bij de fietsen is blijven staan, schudt haar hoofd.
‘Niet thuis.’
Als er, nadat ze voor de tweede keer heeft aangebeld, nog geen
reactie komt, is ook Suze overtuigd. ‘We gaan naar het huis
van Rick.’
Als ze even later hun fiets weer op de standaard hebben gezet,
schudtYara haar hoofd. ‘Volgens mij is hier ook niemand.’
Suze loopt over het grind naar de deur en duwt op de bel. Doet
die het wel? Of heeft ze niet hard genoeg geduwd? Opnieuw
duwt ze op de bel, harder dan de eerste keer. Ja, nu hoort ze
’m wel.Van haar ene op haar andere voet wiebelend, wacht ze
af. Intussen telt ze in gedachten: een, twee, drie ... Bij twintig
draait ze zich om. ‘Niemand thuis. En nu?’
‘Bellen.’Yara haalt een papiertje uit haar jaszak.
Verbaasd kijkt Suze naar het briefje. ‘Is dit het nummer van
het huis van Rick?’
