12
‘Zijn die klanten belangrijker dan wij?’
Vader schudt geërgerd zijn hoofd. ‘Wat een onzin. Mijn werk
en jullie, dat zijn toch twee compleet verschillende dingen.
Trouwens ... de man die ik net belde, had nog een geweldige
tip om vanavond te gaan eten. Ik heb het adres van het beste
tapasrestaurant van Barcelona gekregen. Nou?’ Hij slaat een
arm om de schouders van moeder. ‘En misschien moeten we
afspreken dat ik alleen ’s ochtends en ’s avonds een halfuurtje
mijn mobiel aan heb. Is dat goed?’
Karlijn zucht opgelucht.
Ook op het gezicht van moeder is weer een glimlach te zien.
‘Daar houd ik je aan. Zullen we naar zee lopen?’
‘Goed plan,’ vindt vader. ‘Een glas wijn met uitzicht op de Mid-
dellandse Zee. Dat moet een heerlijk vakantiegevoel geven.’
Terwijl ze met z’n vieren over de Ramblas slenteren, blijft Kar-
lijn ineens staan.
‘Wat is er?’ Moeder kijkt haar vragend aan.
‘Ik hoor vioolmuziek.’ Zoekend kijkt ze rond. De muzikant
kan niet ver weg zijn.
Dan ziet ze de man, naast een kraampje vol voetbalshirts,
-sjaaltjes en -petjes. Wat speelt hij goed! Tussen de mensen
door loopt ze naar hem toe en blijft op twee meter afstand van
hem staan.
Het is een man van een jaar of zestig, met een donkere huid.
Op zijn spijkerbroek draagt hij eenT-shirt met een opdruk van
een stierengevecht.
Naast de man staat een kleine geluidsbox, die is aangesloten
op een radio. De man heeft zijn ogen dicht en speelt de viool-
partij, zonder muziek voor zich te hebben. Karlijn herkent de
droeve klanken van de Canon van Pachelbel. Dit stuk heeft
haar vioollerares tijdens het zomerconcert ook gespeeld. Kar-
lijn kan het zich nog goed herinneren. Ze had zich toen voor-
genomen nog harder te gaan oefenen, zodat ze later ook kan
optreden.
