11
staat. Maar ook vader kijkt niet echt gezellig. ‘Het zal wel weer
over die mobiel gaan.’
‘Ik snap niet waar ma zich druk over maakt.’ Bart haalt zijn
schouders op. ‘Wat heeft ze er voor last van dat pa af en toe
even belt? Ik kan er niet mee zitten.’
‘Kom op,’ zegt Karlijn.
Tussen de mensen door lopen ze terug naar hun ouders, die
nog altijd voor het kraampje met het rode zeil staan. Af en toe
kijkt een voorbijganger verbaasd naar hen.
‘ ... vakantie verknallen,’ hoort Karlijn haar moeder zeggen.
‘Mens, stel je niet zo aan.’ Dat is de stem van vader.
‘Wat is er aan de hand?’ Karlijn trekt vader en moeder tegelij-
kertijd aan hun mouw. ‘Alle mensen kijken naar jullie.’
Vader draait zich even met een geïrriteerde blik naar Kar-
lijn. ‘Ga jij je er ook nog mee bemoeien? Je moeder stelt zich
gewoon aan.’
‘Dat moet jij zeggen!’ De stem van moeder schiet omhoog.
Haar wangen zijn rood van opwinding. ‘Ik vraag of je er
deze week alleen voor ons kunt zijn. Is dat nou echt te veel
gevraagd?’ Hoofdschuddend kijkt ze naar Karlijn. ‘Het lijkt
wel of die man met zijn werk is getrouwd.’
‘Maar kunnen jullie niet afspreken ... jullie moeten ...’ Karlijn
kijkt hulpzoekend om naar Bart.Waarom helpt die haar niet?
Dan ziet ze dat Bart een eindje verder op een stoel is gaan zit-
ten en geconcentreerd op zijn iPhone kijkt. Waarschijnlijk is
hij aan het appen met zijn vriendin ...
‘We zijn met z’n vieren op stap,’ gaat moeder verder. ‘Niet met
drie plus één.We zijn hiernaartoe gegaan om een paar dagen
met elkaar op te trekken, omdat we de laatste tijd te weinig tijd
voor elkaar hebben gehad. En wat doe jij? De hele tijd met je
mobiel lopen. Daar baal ik van.’
‘Maar ik heb je toch al uitgelegd dat het een belangrijk tele-
foontje was? Ik kan het gewoon niet maken om een week niet
bereikbaar te zijn.’
