Pagina 5 - Ontvoerd

9
Eindelijk zet de piloot de langverwachte tweede daling in. Op
het eiland worden de huisjes steeds groter. Het duurt niet lang of
de wielen van het vliegtuig raken met een klap de grond. Daan
is blij dat hij zijn riem om heeft, want hij voelt dat het vliegtuig
weer loskomt van de grond en al snel opnieuw met een klap de
landingsbaan raakt.
Even later staan ze stil. Opgeluchtmaakt hij zijn riem los. Erg bang
voor vliegen is hij niet, maar toch is het altijd weer fijn om veilig
geland te zijn. Mensen staan op en halen de handbagage uit de
bakken boven hun hoofd.
Door de drukte tijdens het uitstappen, verliest Daan zijn ouders al
snel uit het oog.Maar gelukkig, daar zijn ze! Bij dedouane staanpa
enmaal tezwaaien.Met z’ndrieëngaanzedoordedouanepoortjes
om vervolgens de koffers van de bagageband af te halen. Buiten-
gekomen wisselt pa eerst euro’s om voor Antilliaanse guldens en
dan lopen ze naar de afgesproken parkeerplaats. Daar staan oom
Jonathan en tante Lorena al te wachten. Maureen is er ook bij, ziet
hij. Ze is behoorlijk gegroeid en al een echte dame. Als ze maar
niet veranderd is…
Net zoals hij dacht, geeft oom Jonathan hemeen stomp tegen zijn
bovenarm. ‘Je bent flink gegroeid, Daantje. Het is maar goed dat
Maureen jenicht is, anders zou ik jeuit haar buurtmoetenhouden.
Maar houd haar maar goed in de gaten! Jij kunt nu mooi een paar
weken een extra oogje in het zeil houden, want die Antilliaanse
mannen vinden haar veel te interessant.’
Oom Jonathan geeft een knipoog aan zijn dochter en voegt eraan
toe: ‘Klaar voor het grote avontuur?’
Pa is hem al voor: ‘Hij heeft het al maanden nergens anders over,
Jonathan. Geduld is niet Daans sterkste kant.’
‘Aan de kant Joon, laatmij eerstmijn favoriete neefje eens begroe-
ten.’ Tante Lorena duwt haar man opzij en komt met open armen