Pagina 4 - De verdwijning

8
Debbie schuift haar zonnebril in haar blonde haar en laat haar
ogen over de omgeving gaan. ‘Wat ligt de manege er mooi bij
met de nieuwe sportvelden,’ zegt ze trots. ‘Ik hoop dat de grote
trampolines op de manege zijn voor het schoolkamp begint.’
‘De speeltuin is ook leuk geworden,’ zegt Mirja. ‘Die zal veel
gebruikt worden als deze zomer de camping ook klaar is.’
Debbie kijkt verontwaardigd. ‘Deze zomer pas? Volgende week
al, zul je bedoelen! Dan schommelen daar onze klasgenoten.’
Even staart ze dromerig voor zich uit.
‘O, ik ken die blik,’ zegt Mirja. ‘Je ziet jezelf al met Marijn op
de trampoline.’
Debbie bloost. Ze ziet Marijns gezicht voor zich, zijn blonde haar
en bruine ogen. ‘Marijn is lief, maar...’
Mirja kijkt haar streng aan. ‘Wat kijk je depri. Je gaat toch niet
weer zeuren over andere meiden die knapper zijn dan jij.’
‘Er komen naar het schoolkamp ook andere meiden,’ aarzelt
Debbie.
‘Dat meen je niet,’ zegt Mirja. ‘En laat ik die meiden ook allemaal
kennen: Tamara, Noa, Mariska...’
‘Je vergeet iemand: Jasmijn.’
Dan proest Mirja het uit. ‘O, Debbie. Ik noemde expres de na-
men van die andere meiden. Je gaat je toch niet jaloers gedragen
tegenover Jasmijn?’
Debbie kijkt naar haar vriendin. ‘Dat doe ik al lang niet meer.’
Mirja knikt. ‘Daar heb je gelijk in.’
‘Maar ik denk wel dat Jasmijn nog steeds gek is op Marijn. In
haar agenda zag ik een rood hart staan met daarin Marijns naam.’
‘Dat is geen nieuws, Debbie. Kom, je staat je tijd te verdoen door
over onzinnige dingen te praten. Je had toch zo’n haast?’
Mirja trekt Debbie mee. Even kijkt Debbie schuin naar Mirja. Zal
ze vertellen wat Jasmijn op het kamp wil doen? Als dat gebeurt...