10
- 2 -
Ze kijkt boos. ‘Remi, die vent daar heeft vals gespeeld. Hij heeft een
stuk of twintig gipsplaten onder in zijn karretje liggen, onder een
laag troep. Daar moet hij extra voor betalen. Volgens mij heeft je
vader hem voor een paar euro doorgelaten.’
‘Oké,’ zegt Remi. ‘Wat zie jij eruit. Was je mij niet aan het zoeken,
trouwens?’
‘Ben gevallen. Kom op, we gaan. Je hebt je niet eens verstopt.’
Ze rennen de helling op en stoppen bij de aanhanger van een grote,
kale man. Hij draagt een T-shirt waar
Mag ik naar huis?
op staat.
‘Meneer,’ zegt Daniëlle, ‘heeft u die gipsplaten ook opgegeven bij
de receptie?’
De kerel maakt zo’n onverwachte beweging dat een vochtige gips-
plaat uit zijn handen glijdt en vlak voor de container aan stukken
breekt. ‘Waar bemoeien jullie je mee?’ snauwt hij kwaad.
‘Wij houden van Schoon Holland.’ Remi probeert zo donker mo-
gelijk te kijken. De kerel heeft zijn vader voor minstens een tientje
bedrogen.
‘Krijg nou wat,’ mompelt de man. ‘Help liever deze puinzooi in de
container te krijgen.’
Remi schopt een brok gips opzij. ‘U hebt zeker gezegd dat u alleen
een klein beetje puin had. U had het niet over gipsplaten.’
De man zwijgt en kijkt boos.
‘Oneerlijk dus!’ zegt Daniëlle fel. ‘Gips kan worden gerecycled. U
hebt veel te weinig betaald.’
‘Kom op,’ zegt de kerel chagrijnig, ‘er lopen hier een stuk of vijf
medewerkers. Die hoor ik nergens over. Gaan jullie alsjeblieft een
