10
‘We krijgen een eigen manege,’ zegt papa. Hij steekt zijn armen
in de lucht en zijn ogen stralen. ‘Is dat niet geweldig?’
‘Echt?’ schreeuwt Iza. ‘Een echte manege? Met echte paarden
en ...’
‘Nee, met onechte paarden,’ zegt Job. Zijn ogen stralen, net als
die van papa. Iza zucht. Een echte manege! Wat heerlijk.
‘Maar dat is nog niet alles,’ zegt mama.
Nieuwsgierig kijken ze haar aan.
‘Er hoort ook een vakantiepark bij,’ vertelt mama. ‘Het is niet
zo groot. Er komen bijna alleen maar mensen die van paarden
houden.’
‘Cool!’ zucht Iza. ‘Elke dag paardrijden!’
‘Wat zullen Tom en Ivo jaloers zijn!’ zegt Job. ‘Ze willen vast
vaak komen rijden. Dat kan toch wel?’ Tom en Ivo zijn zijn beste
vrienden.
‘En Ruth ook?’ zegt Iza er snel achteraan.
‘Natuurlijk,’ zeggen papa en mama tegelijk.
‘Verhuizen betekent niet dat je iedereen in de steek laat,’ legt
mama uit. ‘Het wordt alleen een beetje anders.’
‘Ja,’ zegt Iza. Ze denkt aan Ruth, haar buurmeisje. Ze is haar
hele leven al beste vriendinnen met Ruth. Straks kunnen ze niet
zomaar meer bij elkaar binnenlopen. Maar wat zal het leuk zijn
als Ruth komt logeren! Wacht, wat zei Job?
‘Vlak bij het strand? Kunnen we met de paarden naar zee?’ roept
ze.
‘De manege is bij de duinen. Daarachter ligt de zee,’ vertelt papa.
‘Er zijn heel veel ruiterpaden.’
‘Wauw! Jullie moeten wel heel rijk zijn dat jullie dat zomaar kun-
nen kopen,’ zucht Iza.
‘Nou, zomaar ...’ zegt mama.
‘We hebben er heel lang en heel hard voor gespaard,’ vertelt papa.
