8
rukten snel op. Er waren ook allerlei geruchten van parachutisten die
in Nederlandse uniformen achter de linies zouden zijn afgeworpen.
De politie was bezig NSB-ers op te pakken. Die werden opgesloten
omdat ze aan de kant van de Duitsers stonden. Op de Afsluitdijk werd
gevochten en er zouden veel Duitse vliegtuigen zijn neergeschoten.
Dat klonk wel goed. Maar Freek zag dat vader verdrietig zijn hoofd
schudde.
‘We staan onszelf een beetje moed in te prate’, zei hij. ‘Maar het is geen
partij. Verlieze motte we-n-et toch.’
‘Maar we zalle onze huid duur verkope!’ snauwde een buurman.
Hij had tranen in zijn ogen en keek vader wanhopig aan.
‘Héél duur’, zei vader ernstig. ‘D’r zal veel bloed vloeie. Reken daar
maar op.’
Toen was het even stil. Maar Freek wist bijna zeker dat ze allemaal op
de Duitsers stonden te schelden.
‘Als ze hun eige maar nooit overgeve’, zei iemand woest. Hij huilde
bijna. ‘Ik knokte me nog liever dood!’
Niemand sprak hem tegen. Niemand lachte hem uit. Maar iedereen
wist dat hij altijd tegen het leger was geweest.
‘Zouwe ze vrijwilligers oproepe?’
Vader haalde z’n schouders op. ‘Wie weet. Maar ik denk dat ze eerst
wel gewoon de lichtinge oproepe die al gediend hebbe.’
Vader was bij de huzaren geweest. Dat wist Freek. In de kast hadden ze
een foto van vader te paard, met een sabel in zijn hand en een geweer
over zijn rug. Heel echt!
Maar hij moest er toch niet aan denken dat vader zou worden opge-
roepen om te vechten!
Vader en nog een paar mannen uit de straat die ook aan het Bosplan
werkten, gingen naar hun werk. Anderen verklaarden hen voor gek,
maar die hadden makkelijk praten. Die waren werkeloos. Maar als je
in de werkverschaffing zat, zoals vader, dan kon je zomaar niet weg-
blijven. Je werd betaald naar het werk dat je gedaan had en het loon
was toch al niet zoveel.
