9
‘
Over onze pony’s gesproken,’ zegt Debbie dan serieus, ‘het gaat
niet goed met Pepsi.’
Mirja kijkt bezorgd. ‘Dat viel mij gisteren ook op toen ik zijn
box aan het schoonmaken was. Hij had haast niets gegeten en
hij keek zo verdrietig.’
Even zijn de meiden stil. Debbie kijkt Mirja’s kamer rond en ziet
boven Mirja’s bureau de medaille hangen die Mirja heeft gewon-
nen met haar eerste dressuurwedstrijd op manege De Driesprong.
Ze trekt haar tas naar zich toe. ‘Wat gaan we doen?’ vraagt ze,
terwijl ze er een schrift uit pakt.
Mirja zet grote ogen op. ‘Debbie, je gaat toch geen huiswerk
maken?’
Met een serieus gezicht slaat Debbie haar geschiedenisschrift open
en zegt: ‘Plukkie heeft me zo geraakt met zijn geschiedenisles
over de Tachtigjarige Oorlog. Toen ik mijn weekendtas aan het
inpakken was, lag mijn geschiedenisschrift zo eenzaam op mijn
bureau. Ik kon het niet laten liggen.’ Ze pakt een zakdoek en
wrijft langs haar ogen.
‘
Heel ontroerend Debbie, maar wat is de echte reden?’ Onver-
wachts trekt Mirja het schrift uit Debbies handen en kijkt erin.
Dan ziet ze het: ‘Je bent aan het tekenen in je schrift.’
‘
Plukkie heeft toch gezegd dat wij onze creatieve kant verder
moeten ontwikkelen,’ grinnikt Debbie. ‘Wat vind je ervan?’
Mirja buigt zich over het schrift. ‘Een hartje met daarin een
jongen en een meisje die elkaar zoenen. Hoe romantisch kun je
zijn. Het is me nooit opgevallen dat jij onder de geschiedenisles
zat te tekenen.’
‘
Nee, stuudje, jij hebt alleen maar aandacht voor je eigen boek
en voor de meester.’
Mirja en Debbie kijken elkaar aan en schieten in de lach. Als ze
uitgelachen zijn, trekt Debbie een hip meidenblad uit haar tas.
