David is populair. Als er een feestje met vrienden georganiseerd moet worden, regelt hij het wel. En hij heeft een fantastische vriendin: Claudia.

Dan zet plotseling een scooterongeluk zijn leven op z=n kop. Dagenlang ligt David in coma. Claudia is dolgelukkig als hij weer bijkomt en langzaam herstelt. Maar het wordt nooit meer zoals vroeger. Claudia doet er alles aan om het vol te houden met haar vriend, nu hersenletsel zijn karakter heeft veranderd. David raakt veel vrienden kwijt. Maar is dat echt een verlies?

Het verhaal van David en Claudia is waargebeurd.

 

 

 

In december 2004 wordt de achtentwintigjarige David Dullens uit Hendrik-Ido-Ambacht door een vrachtwagen van zijn motor gereden op de Rotterdamse Van Brienenoordbrug. Daarna ligt hij door het opgelopen hersenletsel en met een gebroken nekwervel bijna twee weken in coma. Zijn vrouw Claudia is op dat moment in verwachting van hun eerste kind. Ondanks een lange revalidatieperiode werd hij nooit meer ‘de oude’. Mede door concentratieproblemen, emotie-uitingen, constante hoofdpijn, beperking van zijn uithoudingsvermogen en prikkelgevoeligheid. Zijn smaak- en reukvermogen waren verdwenen, maar zijn smaak kwam gelukkig terug.

 

Volledig arbeidsongeschikt geraakt, heeft David behoefte om zijn verhaal te doen over de nasleep van zijn dramatische ongeval. Hij kan dat echter zelf niet goed op papier zetten. Zijn oude Ridderkerkse schoolmeester Hans Mijnders, ook succesvol schrijver van jeugdboeken, biedt hulp. Hij voert met hen uitgebreide gesprekken en maakt gebruik van foto- en dagboeken en ansichtkaarten. Stukjes tekst uit Claudia’s ontroerende en hoopvolle dagboek zijn letterlijk weergegeven. De gebeurtenissen zijn bewerkt tot een indrukwekkend en goed geslaagd levensverhaal voor jongeren van 12 tot 18 jaar over een zestienjarige jongen die hersenletsel oploopt door een scooterongeluk. De pakkende en positieve hoofdstukken, afwisselend met David of Claudia als hoofdpersoon, beslaan één jaar. Ze beschrijven de gebeurtenis en de impact ervan op de relatie met Claudia, het verblijf in ziekenhuizen, de herstelperiode en het contact met lotgenoten, familie, vrienden en collega’s.

Terugkijkend op het ongeluk en de nasleep zegt David: ‘Het is overleven geweest, maar het is goed gekomen, niet zoals het was, maar zoals het is en zo is het goed’. Hij benadrukt het belang van acceptatie en een positieve levenshouding en hoopt dat het boek bijdraagt aan meer begrip voor en geduld met personen met NAH.