Vast

7 ‘Wijntje?’ Papa kijkt ondeugend naar mama. ‘Thuis sparen we wel weer.’ En hij bestelt een cola voor Stijn, Fristi voor Mirte en Leah en twee wijntjes. ‘Doe er anders ook maar wat snacks bij,’ bedenkt hij ineens. De ober knikt en verdwijnt naar het hotel. ‘Yes!’ juicht Stijn en hij laat zich languit op het strandbed val- len. Mama pakt de fles met zonnebrandcrème. ‘Ik hoef niet nog een keer,’ moppert Stijn. ‘Voor ik ging zwem- men heb ik ook al gesmeerd.’ ‘Precies, dat is er nu haast allemaal afgespoeld. Je verbrandt hier veel sneller dan thuis,’ legt mama uit en ze smeert snel zijn rug in. ‘Mirte en Leah, komen jullie ook eens. Even smeren.’ Door de spleetjes van zijn ogen kijkt Stijn om zich heen. De wind blaast warm over zijn rug en het bladerdak van de palapa ritselt. In het zand hippen kleine vogeltjes die tussen de bad- gasten op zoek zijn naar kruimels. Het ruikt naar zonnebrand- crème en zout water, naar warmte en zomer. Hij zou hier best altijd willen wonen, net als zijn neef Auke. Die woont al twee jaar op Curaçao en hij blijft nog een half- jaar. De vader en moeder van Auke werken op een school en ze hebben een heel mooi, blauw huis met een wit hek erom- heen. Hij mist Auke wel, want toen hij nog in Nederland woonde, speelden ze altijd met elkaar. Maar als Auke hier niet had gewoond, waren ze misschien wel nooit op vakantie naar Curaçao gegaan. Gelukkig kunnen ze skypen. Soms is dat las- tig, omdat het hier veel vroeger is dan in Nederland. Als Auke uit school komt, gaat Stijn al bijna naar bed. ‘Gaan we morgen weer naar Auke?’ vraagt hij aan mama. Die haalt haar schouders op. ‘Ik weet het nog niet, ik zal tante Laura straks een berichtje sturen.’ De ober zet de drankjes voorzichtig op een tafeltje neer met daarnaast een plank vol lekkere hapjes.