Iza, onrust op de manege

9 ‘Mag ik Muis aaien?’ ‘Natuurlijk.’ ‘Iza, wil je wat voor me doen?’ Papa komt met grote stappen aanlopen. Aan zijn stem hoort Iza dat hij haast heeft. ‘Jawel,’ zegt ze. ‘Wat dan?’ ‘In het dorp printpapier halen. Ik moet van alles printen en het papier is helemaal op.’ ‘Krijg ik dan ook geld voor taart?’ vraagt Iza snel. ‘Taart?’ zegt papa verbaasd. ‘Ja, omdat Muis weer beter is. Muis is mijn pony, zei mama. Dus ik moet de taart zelf betalen. Maar Muis is ook lespony en als dank-je-wel dat ik naar het dorp fiets en ...’ Papa steekt zijn hand op. ‘Stop maar! Ik hoor het al. Je probeert me te chanteren.’ ‘Sjanteren?’ herhaalt Iza. ‘Wat is dat?’ ‘Omkopen,’ weet Esra. Papa knikt. ‘Het is een soort omkopen. Als je weet dat iemand een geheim heeft, vraag je hem bijvoorbeeld geld. Als hij dat niet wil geven, zeg je dat je zijn geheim zult verklappen. Of zoals nu: je weet dat ik snel printpapier nodig heb. Je wilt het wel halen, maar alleen als ik de taart betaal.’ Iza bloost. ‘Zo klinkt het wel heel erg,’ zegt ze. ‘Zo bedoelde ik het niet.’ ‘Ik ook niet,’ zegt papa. ‘Het was een grapje. Ik snap best dat je vraagt of ik de taart betaal. En weet je wat? Ik doe het nog ook! Want ik vind het ook heel fijn dat Muis weer beter is.’ ‘Jippie!’ zegt Iza blij. Ze kroelt Muis achter haar oren. ‘Dag Muis, tot straks.’ ‘Mag Esra ook mee?’ vraagt ze als ze buiten staan. ‘Van mij wel. Heb je een fiets bij je, Esra?’ vraagt papa.