Rivierdolfijnen in nood

11 hem gedeeld. Dan had hij vader gelijk de oren van zijn hoofd gevraagd. Ze gaan steeds lager vliegen en Nicky heeft het gevoel dat ze de boomtoppen bijna aan kan raken. In de verte ziet ze boven het bladerdak hoge flatgebouwen opdoe- men. Daar moet de stad zijn, waar ze gaan wonen. Als ze over de flatgebouwen heen vliegen, ziet ze in de verte de grote rivier, met een wirwar aan zijtakken die tussen het groen kronkelen. Daar leven die bijzondere dieren. Die wil ze zien, wat er ook gebeurt. Al is het op de laatste dag. Het vliegtuig landt zonder enige moeite op het vliegveld en taxiet over de landingsbaan. ‘We zijn veilig geland,’ zegt moeder opgelucht. ‘Daar mogen we heel dankbaar voor zijn.’ Vader geeft moeder spontaan een zoen. ‘Welkom in Brazilië.’ ‘Het gaat één groot avontuur worden,’ zegt Vince. ‘Ik begin met mijn trui uit te trekken.’ ‘Huh?’ Nicky kijkt hem vragend aan. ‘Toch niet helemaal goed voorbereid, zusje,’ zegt Vince lachend. ‘Als we straks uitstappen, is het rond de dertig graden.’ ‘Je hebt gelijk,’ grinnikt Nicky. ‘En dat terwijl we zijn weggegaan met drie graden onder nul.’ Ze doet haar laptop in de hoes. Haar fototoestel hangt ze om haar nek. Als ze bij de deur van het vliegtuig zijn, valt er een klamme warmte over haar heen. Ze ademt diep in. De lucht ruikt naar regen, bloemen en bomen. De Braziliaanse vlag hangt slap aan de mast. Eindelijk is het zover. Na maanden van voorbereidingen stapt ze een nieuwe, spannende periode in haar leven in. u