Fout

7 den, gelooft ze niet. Het zal wel met Yara’s uiterlijk te maken hebben. Ze is gewoon een superleuke meid om te zien. Dat ziet Lauren ook. En ze is altijd vrolijk. Regelmatig ziet ze dat jongens in de pauze hun best doen om bij Yara in de buurt te komen om even een praatje met haar te maken. Ook jongens uit andere klassen. Ellemieke is ook populair bij de jongens, maar toch minder danYara. Lauren staart naar de bladzijde van haar boek zonder iets te zien.Wat zou ze graag net zo populair zijn als haar twee vrien- dinnen. Er zijn best wel eens jongens die een praatje met haar maken, maar niet zo vaak als metYara. Opgelucht stopt Lauren een half uur later haar geschiedenis- boek en -schrift in haar tas. Eindelijk pauze. ‘Yara had echt geluk.’ Ellemieke komt in de gang naast haar lopen. ‘Een half uur samen met Simon.’ Lauren knikt. ‘Waar zullen ze zijn?’ ‘Laten we eerst maar in de aula kijken,’ stelt Ellemieke voor. In de stroom van leerlingen lopen ze mee naar de aula. ‘Die vinden we hier nooit.’ Lauren blijft aan de zijkant staan. ‘O nee?’ Ellemieke gaat op een stoel staan en kijkt de aula rond. ‘Waar zijn ... Ja, ik zie ze. Joehoe, Yara!’ Ze zwaait wild met haar armen. ‘Waarom ziet dat kind me niet? Ya-ra.’ Ze gaat op haar tenen staan. ‘Eindelijk. Ik kom naar je toe.’ Gelijk springt ze van de stoel en verdwijnt tussen de leerlingen. Verbaasd blijft Lauren achter. Waarom wacht Ellemieke niet even op haar? Waar is ze gebleven? Ze liep in de richting van de balie, waar koffie, frisdrank en broodjes worden verkocht. Lauren blijft een tijdje besluiteloos staan. Zal ze ook even op de stoel gaan staan? ‘Hé, wat sta je hier nou te staan?’ Een jongen geeft haar een duw. Lauren krijgt het warm. Het is ook niet handig om mid- den in de drukke aula stil te staan.