9
Joris duwt de prop weer terug in zijn wang. Hij schuift zijn
bakje rauwkost naar mama.
‘Ik heb het al bijna op.’
‘Niet,’ zegt mama. ‘Je hebt alleen de rozijnen eruit gegeten.’
Joris bekijkt zijn lege bord en het volle bakje rauwkost. ‘Ik
heb alleen maar groente.’
Papa schudt met zijn hoofd. ‘Je had ook heerlijke gebakken
aardappeltjes en een gehaktbal, maar jij eet altijd eerst al
het lekkere op.’
Mama kijkt streng naar papa. ‘Groente is ook lekker.’
Papa doet verbaasd. ‘Is dat zo?’
Mama geeft hem een duwtje tegen zijn arm.
‘Dat bedoel ik,’ zegt papa snel. ‘Groente is het lekkerste dat
er is. Geef mij maar oranje patat en groene kroketten.’
Het is niet eerlijk. Papa kan wel grapjes maken. Hij heeft
ook geen vieze prop in zijn mond. Joris legt zijn kin op zijn
handen, plat op de tafel. Het bakjemet rauwkost blijft staan
waar het staat. Tot de toetjes van tafel zijn. Tot de maaltijd
is afgelopen en de pannen verdwijnen.
Papa’s hand gaat naar het bakje. ‘Moet hij alles opeten?’
Joris kijkt op.
‘Hij heeft de vitamines nodig,’ zegt mama.
‘Er zit wel wat scherpe kool in,’ zegt papa.
Joris knikt. Goed zo, papa. Die kool is echt niet goed meer.
Daar krijg je buikpijn van. En diarree.
‘Dat valt wel mee,’ zegt mama. Maar mama twijfelt. Joris ziet
het aan haar blik, hij hoort het aan de toon van haar stem.
Nu moet papa toeslaan. Hup papa, hup!
