9789033130854

10 Iedere keer zei moeder het weer tegen vader: ‘Ik wil veel witte, veel zachtroze, een paar iets harder roze, en verder zo’n drie felroze, echt super felle.’ En altijd zei moeder tot slot: ‘Maar... niet te veel van het goede. Anders wordt het kitsch .’ Ze trok een lelijk gezicht als ze dat woord zei. Melchior hield van bloemen. Hij hield er ontzettend veel van. Als er nieuwe bossen in de hal en in de andere kamers waren neergezet, rook hij er even aan. Hij kon het niet nalaten. Hij deed het wel zo voorzichtig mo- gelijk, want het was een paar keer gebeurd dat er geel poeder van de bloemen op zijn witte shirt was gekomen. Toen keek moeder nog viezer dan bij het woordje kitsch . Elke vrijdag nam vader nieuwe bossen bloemen mee. En elke vrijdag was moeder er druk mee om alle boeketten in de vazen te schikken. De blikvanger in de hal als eerste. Maar ook de hoge vazen in de vensterbanken, de bolle vaas op de salontafel en de grote zilveren vaas op de schouw van de open haard. De prachtige bossen die de week ervoor hadden staan kleuren en geuren, werden met een ruk uit de vazen gehaald en in de groencontainer gegooid. Het had lang geduurd voordat Melchior daar niet meer om moest huilen. Hij had de tranen altijd snel weg- geveegd in de hoop dat niemand ze zag. Later bleven zijn ogen gelukkig droog, maar toch... Altijd voelde hij even een gemene prik in zijn hartstreek. Het was ongeveer dezelfde pijn die hij had gehad toen hij eens in de tuin de prachtige kelk van een bloem streelde. Een boze bij was grommend omhoog gekomen. De