9789033130359

14 De agent bukte en bekeek het gat. ‘Ingeslagen.’ Hij tuurde naar binnen. ‘Ik kan niets zien.’ Vervolgens wendde hij zich tot Alex. ‘Wilt u ons binnenlaten?’ Ze liepen de trap weer op en Alex opende de deur. De hal lag er nog hetzelfde bij als hij zich kon herinneren. Links was de zitkamer en voor hen de keuken. Rechts bevond zich de donker glimmende houten trap met de sierlijk gesneden leuning. De stoel bij de spiegel stond op een andere plaats. Weggeschoven tijdens het onderzoek door de technische recherche. De rode bloedplekken die hij zich herinnerde, waren veranderd in roestbruine vlekken. En naast de stoel, deels op het lichte tapijt en deels op de houten vloer, mar- keerde een bruine vlek de plaats waar zijn ouders hadden gelegen. Onderaan de trap, samen. Hij wendde zijn gezicht af en deed zijn jas dicht. De kilte van het lege huis overviel hem. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken. Een van de agenten kuchte. Met drie grote stappen stond Alex onder de gemetselde boog die toegang gaf tot de kamer. Weg van de hal. Hij zag het meteen. ‘O nee.’ Ze waren hier geweest. Opnieuw. De moordenaars van zijn ouders? Hij balde zijn vuisten en stak ze in zijn jaszakken. ‘O nee,’ zei hij weer. Ike keek over zijn schouder de kamer in. Hier was gezocht. Dat kon je direct zien. Er was systematisch gezocht. De boeken waren op de grond gezet. Keurig, alsof ze alleen maar uit de kast waren gehaald om de planken schoon te maken. De inhoud van de kasten lag op de tafel min of meer op dezelfde manier als het in de kast had gelegen. Op de schouw stonden de foto’s. Van hem en de kinderen. En een van Elisabeth. Ze stonden er zoals ze altijd hadden gestaan. Het leek alsof de daders de spullen alleen maar verplaatst hadden. ‘Weet u hoe het huis eruitzag nadat het werd afgesloten?’ vroeg Ike. ‘Ja,’ zei Alex. ‘Iemand heeft daarna de kasten leeggehaald.’ Hij probeerde zich te herinneren hoe hij het huis had achtergelaten toen hij er voor de laatste keer was. Dat was nadat de politie klaar