Dicht bij Dordt

12 lezen. Die zinnen zijn vaak lang en lastig. Er staan woorden in die niet of niet veel meer gebruikt worden. De opkomst van de sociale media heeft ook velen het nauwkeurig en grondig lezen ontleerd.Wie jongeren de kerk uit wil krijgen, moet daaromvooral zulke lastige literatuur ter lezing aanbieden, zo wordt wel gezegd. Daarbij komt dat de gereformeerde geloofsleer aan populariteit heeft ingeboet. Een stevige dogmatische lezing trekt geen mensen meer. Het moet tegenwoordig vooral prikkelend en actueel zijn. In een tijd waarin de ontkerkelijking in rap tempo toeneemt, gaan heel andere vragen spelen. De strijd wordt nu niet allereerst meer gevoerd tegen medechristenen: rooms-katholiek of evange- lisch. De strijd is nu veel meer gericht tegen het liberalisme en het hedonisme enerzijds en de islam anderzijds. Gezien de nood van deze wereld en de problematiek van vandaag wordt het als beschamend ervaren als in theologische discussies de messen worden geslepen. We moeten inzoomen op wat reformatorisch en evangelisch – Gomarus en Arminius – bindt, niet op wat hen scheidt. Het is echter de vraag of die redenering wel klopt. Of bovenstaande kritiek ook echt hout snijdt. Want in de Dordtse Leerregels gaat het wél ergens over. Dit geschrift is een dikke eeuw na de Re- formatie ontstaan. De inkt van de strijdschriften van Luther en Calvijnwas dus nogmaar nauwelijks opgedroogd. DeTachtigjarige Oorlog (1568-1648) was in volle gang. In die tijd ontstond er een conflict op de universiteit van Leiden. Franciscus Gomarus was daar sinds 1594 hoogleraar in de theologie en in 1603 kreeg hij Jacobus Arminius naast zich. Het botste flink tussen die twee. De strijd spitste zich vooral toe op de visie op de uitverkiezing en de leer van vrije genade. Het conflict groeide uit tot een nationale en politieke strijd.