Dicht bij Dordt

11 - 1 - Dicht bij Dordt...?! Stel je voor: je bent jarig. Er komt die dag veel bezoek. Iedereen heeft een cadeau meegenomen. Ook die oude tante. Haar cadeau zit in- gepakt in mooi pakpapier. Je vermoeden komt uit: het is inderdaad een boek. Maar het is wel een oud boek. Met allemaal ouderwetse woorden en oude plaatjes. Zoiets lees je vandaag toch niet meer? Was er nu echt geen eigentijds boek dat ze kon geven? Er komen zoveel mooie nieuwe boeken uit. Wat moet je nu met zo’n oud boek? Datzelfde gevoel bekruipt u of jou misschien ook wel eens als in de kerk die oude geschriften van vroeger onder het stof vandaan worden gehaald: de Heidelbergse Catechismus, de Nederlandse Geloofsbelijdenis en de Dordtse Leerregels. Het zijn stuk voor stuk belijdenisgeschriften die al behoorlijk op leeftijd zijn. Ze dragen ook de sporen van de tijd waarin ze zijn ontstaan, een tijd die niet te vergelijken is met de onze. Een tijd waarin heel andere vragen speelden dan vandaag. Hier en daar horen we daarom ook voorzichtige pleidooien voor een nieuw belijdenisgeschrift. Sterker klinkt de roep om aanpas- sing of aanvulling van de Drie Formulieren van Enigheid. Op het eerste gehoor lijkt zo’n roep realistisch. Moderne literatuur is immers ‘in’! De boekenkast van een jongere bevat toch ook heel andere titels dan die van zijn grootouders? Bovendien heeft de taal niet stilgestaan. Dat valt vooral op als we de Dordtse Leerregels