Het zwaard van de woestijn

16 ze: ‘Wij hebben besloten te stemmen over de vraag wie er gaan vissen, maar het leek ons goed te streven naar evenwicht in de bemanning. Dat betekent dat iedereen iemand uit de Galicische groep en iemand uit de Silezische groep mag kiezen.’ Tuvia fronste zijn wenkbrauwen. Er hadden zich nauwelijks vrijwilligers uit Silezië aangemeld, terwijl hij met veel anderen uit de Galicische groep stond te popelen. Op deze manier zou de verhouding in de vissersploeg drastisch wijzigen. De stemming verliep rustig, maar de uitslag viel tegen. Tuvia viste achter het net: hij bleek niet gekozen. ‘Rustig, Tuvia, rustig! Het is niet persoonlijk,’ probeerde een van de anderen hem te kalmeren. ‘We moesten kiezen,’ zei een ander verontschuldigend, maar hij praatte tegen een dichte deur, want Tuvia knalde de deur van de eetzaal achter zich dicht. Toch ging hij vissen. Een man uit de andere groep bedacht zich en vroeg hem om zijn plaats in te nemen. De zee was een heel nieuwe wereld voor de Poolse landrotten. Tot verbazing en vreugde van de kibboetsbewoners brachten de vissers allerlei vreemde onderwaterdieren en planten mee, maar de hele onderneming leverde financieel niet veel op. De vissers verplaatsten hun activiteiten naar visgronden verder naar het noorden. Een meisje uit de kibboets werd aangewezen om hun huishouden te doen en in haar vrije tijd netten te repareren. Ten slotte maakten de vissers een lange, avontuurlijke reis door het Suezkanaal en naar de Rode Zee, op zoek naar betere plaatsen om te vissen, maar op de een of andere manier weigerde de zee haar rijkdom prijs te geven. Ondanks al hun problemen vonden de jonge pioniers toch tijd en energie voor een intensief cultureel leven. Er waren lessen Hebreeuws, filosofie en literatuur. Er werd nagedacht over wereld- problemen. Er werd een koor opgericht. En een toneelgroep, die een stuk opvoerde met de titel ‘De kibboets over twintig jaar’.