Elke dag nieuw

11 met mezelf omdat de kinderen ruziemaken, omdat de stapel was maar niet kleiner wordt, of omdat de kinderen wéér niet luisteren. Dagen dat ik me realiseer dat ik mijn man meer als huisgenoot behandel, of als collega, dan als mijn echtgenoot. Het was aan het einde van zo’n dag dat ik ergens de uitspraak las: Alle moeders houden van hun kinderen, maar niet alle moeders houden van het moederschap. Ging dat over mij? Ik vond onze kinderen de leuksten van de wereld, ik deed enorm mijn best om het goed te doen als moeder, ik probeerde een liefhebbende echtgenote te zijn en het huis enigszins leefbaar te houden ... Maar hield ik wel echt van wat ik aan het doen was? Was ik een gelukkige moeder? Houden van moeder-zijn Ik voelde me niet zo’n blije moeder toen ik een kleutertekening van viltstift vond op mijn pas behangen slaapkamermuur. Of toen ik voor de vijfde keer in een nacht gewekt werd door een verkouden kind. Die vreugde is ook ver te zoeken op het moment dat ik eten probeer te koken en een peuter een zakje koffieprut uit de prullenbak over de keukenvloer smeert, terwijl dochterlief vanaf de wc schreeuwt dat ze klaar is en of mama nú wil komen. En dan zijn dat nog maar een paar van die kleine voorvallen die achteraf wel grappig zijn. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de echte zorgen die het moederschap kan meebrengen. Als ik eerlijk was, had ik soms het gevoel dat mijn rol, mijn leven als moeder niet echt bij me paste, dat ik er niet goed in was. Ik moest erkennen dat ik me soms moeder voelde tegen wil en dank. Als ik op het schoolplein om me heen keek, vroeg ik me af waarom al die andere moeders het nu wel voor elkaar hadden. Waarom zij wel op hun plek leken te zijn als moeder. En waarom ik niet? Ik had soms het gevoel dat