Brood in de woestijn

12 Beloofde Land, van waaruit 430 jaar geleden Jakob en zijn gezin naar Egypte is gegaan. Na eeuwen zullen ze nu weer terugkeren. De weg naar Kanaän is niet zo moeilijk. Er loopt een handelsroute van Egypte richting Kanaän door het land van de Filistijnen. Het is de Via Maris, de weg der zee, door de kuststrook bij de Middellandse Zee. Als ze deze weg in noordoostelijke richting gaan, zullen ze na zo’n dag of tien lopen Kanaän bereiken. Laten ze er met zo’n grote groep mensen nog eens enkele dagen langer over doen, maar in een tijdsbestek van enkele weken kunnen ze het Beloofde Land wel binnentrekken. Het gaat echter heel anders. We lezen in vers 17: ‘En het is geschied toen Farao het volk had laten trekken, zo leidde hen God niet op den weg van der Filistijnen land, hoewel die nader was.’ In plaats van de handelsroute naar het noorden, slaat God de weg in naar het zuiden, de weg der woestijn. Hij leidt het volk om (vers 18). Die weg is door God inZijnwijsheid zo bepaald. Het is ZijnGoddelijke wil en onbevat- telijke raad dat de weg door de woestijn leidt. Het is een reis die vanuit de hemel wordt bestuurd. God gaat Zijn volk langs een omweg door de woestijn in Kanaän brengen. De Israëlieten trekken uit Rameses, een van de schatsteden waar ze hebben gewerkt. Ze zien de tichelovens als het ware nog roken. Vervol- gens komen ze aan in Sukkoth, de eerste rustplaats. Sukkoth betekent ‘hutten’. Vanaf nu zal het volk geen vaste verblijfplaats meer hebben, maar in tenten verblijven. Vandaar komt het volk in Etham, aan het einde der woestijn. Het miljoenenvolk legert zich in het zuiden, aan de rand van de woestijn. Daar zien ze uit op een huilende wildernis. Onze reis door dit leven is te vergelijkenmet een reis door de woestijn. Ieder van ons komt er wel achter dat het levenspad niet gemakkelijk is. Eigenlijk zijn we allen gelegerd in Etham, aan het einde van de woestijn. Ons leven is een tranendal. De Heidelbergse Catechismus noemt het een jammerdal (Zondag 9). We zijn allerhande ellendigheid,